Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Μετά από τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία στις 11 Ιουνίου, το κόμμα Republic on the Move του προέδρου Emmanuel Macron και ο σύμμαχός του, το Δημοκρατικό Κίνημα, σημείωσαν μία εντυπωσιακή νίκη στην Εθνική Συνέλευση των 577 εδρών. Μετά από την καταμέτρηση όλων των ψήφων, τα δύο κόμματα μαζί είχαν λάβει το 32,3% των ψήφων και περίπου 445 έδρες.
Ήταν μια εντυπωσιακή νίκη για τον Macron, ο οποίος μόλις πριν απο ένα χρόνο δεν είχε κόμμα ούτε πολιτικό προφίλ. Αλλά εκτοξεύθηκε στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα εισάγει καθυστερημένες μεταρρυθμίσεις, θα τραβήξει την Ευρώπη μακριά από τους ευρωσκεπτικιστές και τους λαϊκιστές και θα προωθήσει την ΕΕ προς τα εμπρός. Έχει τώρα μια ξεκάθαρη εντολή να τα κάνει και τα τρία.
Στο Λονδίνο, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Theresa May παρέμεινε στο Νούμερο 10 της Downing Street, στην επίσημη κατοικία της. Αφότου το Συντηρητικό Κόμμα της δεν κατόρθωσε να κερδίσει την αυτοδυναμία στις εκλογές της 8ης Ιουνίου, η May δυσκολεύεται να σχηματίσει κυβέρνηση με το υπερσυντηρητικό Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης της Βόρειας Ιρλανδίας.
Επιπλέον, η May διατήρησε τα περισσότερα μέλη του υπουργικού της συμβουλίου και ακόμη, επανέφερε τον Michael Gove, έναν αρχί-ανταγωνιστή και φημισμένο αντί-Ευρωπαίο. Με τις συνομιλίες να αναμένεται να ξεκινήσουν στις 19 Ιουνίου μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών για τους όρους της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ, η May εισέρχεται σε αυτές τις πρωτοφανείς συζητήσεις, ούσα σοβαρά αποδυναμωμένη. Πραγματικά, δεν είναι καν βέβαιο ότι είναι αρκετά ισχυρή εσωκομματικά για να παραμείνει πρωθυπουργός.
Ένα πράγμα ωστόσο είναι βέβαιο. Παρά την πεποίθηση της May ότι το Brexit θα είναι καλό για την χώρα και ότι ανεξαρτήτως από το εάν εκείνη μπορεί να εξασφαλίσει μια συμφωνία με τους συνομιλητές της στις Βρυξέλλες, η ίδια σηματοδοτεί την πτώση της επιρροής της Βρετανίας στην Ευρώπη και ακόμη πιο πέρα.
Το αντίθετο συμβαίνει στη Γαλλία. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, η Γαλλία ήταν στο περιθώριο της Ευρώπης: διψασμένη για μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να ανοίξουν την αγορά εργασίας της εισάγοντας περισσότερη ευελιξία και επιβαρυμένη με υψηλή ανεργία και μια πολιτική τάξη που ζει στην πολιτική του δικαιώματος. Ο Mcron έχει υποσχεθεί να βγάλει τη Γαλλία από αυτή τη μιζέρια.
Όταν θα τελειώσει και ο δεύτερος γύρος των βουλευτικών εκλογών στις 18 Ιουνίου, ο πρόεδρος θα έχει λίγες δικαιολογίες για δισταγμό ή καθυστέρηση. Οι προσδοκίες απο τους υποστηρικτές του είναι υψηλές. Αλλά το ίδιο είναι και η αντίθεση από τα εργατικά συνδικάτα και τα κατεστημένα συμφέροντα που έχουν εδραιωθεί με τα χρόνια. Οι προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις έχουν συχνά συναντήσει ισχυρή αντίσταση από το δημόσιο τομέα, με διαδοχικούς προέδρους και πρωθυπουργούς να υποχωρούν.
Οι μεταρρυθμίσεις που ο Macron θέλει να εισάγει δεν θα έχουν επίδραση μόνο στη Γαλλία. Εάν ωθήσουν την ανάπτυξη, θα δώσουν επίσης στον Macron την εμπιστοσύνη για να διεκδικήσει εκ νέου την επιρροή του Παρισιού στην ΕΕ. Για πολύ καιρό, η Γαλλία ήταν σχεδόν απούσα από τον καθορισμό της μελλοντικής κατεύθυνσης της ΕΕ. Αυτό έχει αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στη Γερμανία.
Αλλά η Γερμανίδα Καγκελάριος, Angela Merkel, η οποία είναι υποψήφια για τέταρτη θητεία στις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου, απέχει απο το να πιέσει για περαιτέρω οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Και αυτό όχι επειδή θα απαιτούσε αλλαγές στις συνθήκες της ΕΕ -η τωρινή Συνθήκη της Λισσαβόνας δεν έχει αξιοποιηθεί στο έπακρο. Ήταν εξαιτίας της πολιτικής ατμόσφαιρας, στην οποία λαϊκιστές, κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και ευρωσκεπτικιστικά κόμμα υπερτερούσαν εκείνων που τασσόταν υπέρ μιας ισχυρότερης και πιο ενοποιημένης ΕΕ.
Επιπλέον, ακόμη κι αν η Merkel υποστήριζε περισσότερη ολοκλήρωση, θα χρειαζόταν συμμάχους. Μέχρι τώρα, δεν θα μπορούσε να στηριχθεί στη Γαλλία επειδή ήταν πολύ αδύναμη. Η διπλή νίκη του Macron έχει αλλάξει τη δυναμική της Ευρώπης.
Αυτές οι δυναμικές δεν έχουν καθοριστεί ακόμη. η ΕΕ και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι αβέβαιοι για την στρατηγική πορεία της ένωσης. Ο πρόεδρος Donald Trump ήδη αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο η αμερικανική κυβέρνηση βλέπει τους συμμάχους. Έχει μία ψυχρή άποψη για τον ρόλο των συμφερόντων, των αξιών και των συμμαχιών που μπορεί να οδηγήσουν τους Ευρωπαίους ηγέτες έξω από τον εφησυχασμό τους και έξω από την πεποίθηση ότι η κωλυσιεργία είναι μια λύση στα βαθύτατα προβλήματα της ένωσης.
Η κύρια πρόκληση που αντιμετωπίζουν ο macron, η Merkel και οι άλλες ηγέτες της ΕΕ δεν είναι η έλλειψη κοινών πολιτικών, στα εξωτερικά θέματα, στην ασφάλεια και στην άμυνα -αν και είναι ένα σοβαρό μειονέκτημα για αυτή την ευημερούσα και δημοκρατική ήπειρο. Είναι η απουσία μιας ανοιχτής συζήτηση για το πώς η Ευρώπη διαχειρίζεται την ψηφιοποίηση και τον αντίκτυπό της στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό των δημοκρατικών κοινωνιών. Ο ρόλος των social media αλλάζει ήδη την πολιτική λήψης αποφάσεων και τις δραστηριότητες των ομάδων που επιδιώκουν να απειλήσουν, να τρομοκρατήσουν και να σκοτώσουν.
Ναι, η αποφασιστικότητα του Macron να οδηγήσει τη χώρα του προς τα εμπρός είναι τονωτικό για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά το μεγάλο καθήκον της αντιμετώπισης της ψηφιοποίησης δεν έχει ακόμη διευθετηθεί. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αναβληθεί.