Και όπως και πριν, οι ευρωπαίοι εταίροι της κάνουν ελάχιστα για να βοηθήσουν. Η ιταλική κυβέρνηση ζητά μια νέα προσέγγιση και έχει δίκιο: η ΕΕ πρέπει να δει το πρόβλημα αυτό ως πανευρωπαϊκό ζήτημα, απαιτώντας πανευρωπαϊκή απάντηση.
Περισσότεροι από 84.000 μετανάστες έφθασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι μηνών του τρέχοντος έτους, σχεδόν 20% περισσότερο από ό, τι το πρώτο εξάμηνο του 2016. Στο μέλλον, η πίεση στις νότιες ακτές της Ιταλίας μόνο θα αυξηθεί, καθώς η δημογραφική έκρηξη στην Αφρική και η Ασία οδηγεί όλο και περισσότερους νέους να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου της ΕΕ, η χώρα στην οποία ο αιτών ασύλου εισέρχεται για πρώτη φορά στην ένωση, πρέπει να διεκπεραιώσει την υπόθεσή του. Αυτό δε θα έπρεπε να σημαίνει ότι η χώρα αυτή θα πρέπει να αφεθεί να αναλάβει όλο σχεδόν το κόστος. Στην πράξη, κάτι τέτοιο σημαίνει.
Αναμφίβολα, η ΕΕ έχει λάβει ορισμένα βήματα για να μοιραστεί το κόστος. Ο οργανισμός Frontex, ο οποίος περιπολεί τα κοινά σύνορα, είδε μια αύξηση του προϋπολογισμού του από λιγότερο από 20 εκατομμύρια ευρώ το 2006 σε 300 εκατομμύρια ευρώ φέτος. Την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Κομισιόν ενέκρινε ένα χρηματοδοτικό πακέτο με άλλα 35 εκατομμύρια ευρώ για την Ιταλία για την αντιμετώπιση της νέας αύξησης των μεταναστών και 46 εκατομμύρια ευρώ για να βοηθήσει τις αρχές της Λιβύης, ένα βασικό σημείο εκκίνησης.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό δεν είναι παρά ένα κλάσμα όσων δαπανά η Ιταλία και θα συνεχίσει να δαπανά κάθε χρόνο. Η Κομισιόν έχει επιτρέψει καταδεκτικά στην Ιταλία να καλύψει αυτό το κόστος δανειζόμενη περισσότερο από ό, τι θα επέτρεπαν διαφορετικά οι κανόνες για το έλλειμμα της ΕΕ – προσθέτοντας περισσότερο χρέος σε ένα σωρό που είναι ήδη ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Οι φορολογούμενοι της Ιταλίας θα μπορούσαν δικαιολογημένα να το δουν ως προσθήκη προσβολής στον πόνο τους.
Η ΕΕ πρέπει να δημιουργήσει ένα αρκετά μεγάλο κοινό ταμείο το οποίο τα κράτη μέλη μπορούν να χρησιμοποιήσουν για την κάλυψη των δαπανών που σχετίζονται με τη μετανάστευση. Οι επιτρεπόμενες δαπάνες θα μπορούσαν να κυμανθούν από τη διάσωση των πλοίων στη θάλασσα μέχρι την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες για να μπουν στην αγορά εργασίας. Το ταμείο θα πρέπει να είναι σε θέση να δανειστεί, με κοινή εγγύηση της ΕΕ, και με την Ευρωπαϊκή Κομισιόν να επιβλέπει πώς χρησιμοποιούνται τα χρήματα.
Πολλοί από τους εταίρους της Ιταλίας στην ΕΕ εξακολουθούν να θεωρούν ότι η μεταναστευτική κρίση δεν είναι πρόβλημά τους. Αυτό είναι εξαιρετικά άδικο – και από την άποψη της Ιταλίας, ανέφικτο. Εάν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σημαίνει τίποτα, η ΕΕ θα διορθώσει επιτέλους, έστω καθυστερημένα, αυτήν την κατάσταση.