Αυτό είχε αρνητική επίδραση στο εκλογικό σώμα. Η Merkel έγινε Καγκελάριος, αλλά ως εκεί. Η οριακή νίκη της έναντι του τότε Σοσιαλδημοκράτη Gergard Schrieder, έπεισε την Merkel ότι η προσοχή είναι προτιμότερη από τη φιλοδοξία.
Και αυτό συμβαίνει και με τις φετινές εκλογές, με την Merkel να προσπαθεί να παραμείνει στην Καγκελαρία για τέταρτη θητεία. Ωστόσο αντί να παρουσιάσει νέες και τολμηρές ιδέες για την ολοκλήρωση και την ψηφιοποίηση, την ενεργειακή πολιτική και το μέλλον της Ευρώπης, η Merkel και οι ηγέτες των άλλων μεγάλων κομμάτων, επιλέγουν να κινηθούν προσεκτικά και προβλέψιμα.
Το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Merkel, έχει δημιουργήσει ένα είδος cult προσωπικότητας γύρω από την Καγκελάριο. Σταθερότητα, ασφάλεια και δίκαιη αμοιβή είναι τα βασικά θέματα. Ούτε μία αναφορά για μια Γερμανία που είναι ανοιχτή στον κόσμο. Πραγματικά, οι Χριστιανοδημοκράτες και το αδερφό κόμμα, η Χριστιανική κοινωνική Ένωση, έχουν κάνει σχεδόν τα πάντα για να αποφύγουν οποιαδήποτε συζήτηση για την αφομοίωση του 1 εκατομμυρίου περίπου προσφυγων και μεταναστών που έχουν φθάσει στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια.
Ούτε στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις υπάρχουν συζητήσεις για την παγκοσμιοποίηση ή για το πώς θα αντιμετωπιστεί η απειλή του προστατευτισμού που προέρχεται από τις ΗΠΑ. Εν ολίγοις, οι πολιτικές εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής, μετά βίας ακούγονται.
Θα φανταζόταν κανείς ότι το φιλελεύθερο, υπέρ της επιχειρηματικής κοινότητας FDP θα ήταν το κόμμα που φυσιολογικά θα υιοθετούσε τέτοια θέματα. Έχοντας μείνει εκτός από τη Bundestag στις εκλογές του 2013 αφού δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει το 5% των ψήφων, φαίνεται ότι αυτή την φορά θα επανέλθει στη βουλή.
Το FDP δεν κάνει εκστρατεία για την μείωση της γραφειοκρατίας ή την κατάργηση των ανωμαλιών του φορολογικού συστήματος. Δεν έχει τολμήσει να αναφέρει για ποιον λόγο η γερμανική βιομηχανία και το δημόσιο είναι απροετοίμαστα για την ψηφιοποίηση, κάτι που θα έχει προφανή και σημαντικό αντίκτυπο στην απασχόληση, στην εκπαίδευση και στο δημογραφικό.
Αντιθέτως, στο Βερολίνο το FDP διακηρύσσει ότι είναι το κόμμα που θα σώσει το αεροδρόμιο Tegel από το να κλείσει. Η τύχη του αεροδρομίου εξαρτάται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το εάν θα παραμείνει ανοιχτό, το οποίο θα διεξαχθεί στις 24 Σεπτεμβρίου, την ίδια ημέρα με τις γερμανικές εκλογές. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα, αν και το αεροδρόμιο είναι τώρα πολύ μικρό. Επιπλέον, το κόμμα -όπως και τα άλλα κόμματα- δεν έχει ασκήσει κριτική στην κακοδιαχείριση, στην εκτίναξη του κόστους και σε διάφορες αναβολές ενός νέου αεροδρομίου που χτίζεται ακριβώς δίπλα από το Schonefeld, το άλλο αεροδρόμιο του Βερολίνου που είναι σε συμφόρηση.
Ίσως είναι επειδή ένα μέρος του λαού έχει κουραστεί από τον ευρύ συνασπισμό των Συντηρητικών και των Σοσιαλδημοκρατών, και για αυτό είναι έτοιμο να δώσει στους Ελεύθερους Δημοκράτες μια ευκαιρία. Ωστόσο είχαν την ευκαιρία να εισάγουν μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό στο διάστημα 2009-2013, όταν ήταν εταίροι στον κυβερνητικό συνασπισμό της merkel. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς κάτι αξιομνημόνευτο για το κόμμα εκτός από το ότι ο ηγέτης του, Guido Westerwelle, απείχε από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επέμβαση στη Λιβύη, που στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε αποστολή του ΝΑΤΟ στην οποία η Γερμανία δεν συμμετείχε. Εκ των υστερων, το Βερολίνο ίσως να εχει δικαιωθεί από αυτή την απόφαση, καθώς η Λιβύη βυθίστηκε στην αναρχία όταν εκτοπίστηκε ο ηγέτης της, Muammar Qaddafi.
Αναφορικά με τους Σοσιαλδημοκράτες, έχουν πληγεί από δύο πράγματα: από την ανικανότητά τους να αποστασιοποιηθούν από την Merkel, και από την αρνητική επιρροή του Schreder στην εκστρατεία.
Ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την Καγκελαρία και πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz, ο οποίος δηλώνει στις συνεντεύξεις ότι μπορεί να εκθρονίσει τη Merkel, παίζει το παιχνιδι του αντιαμερικανισμού και κατά του ΝΑΤΟ.
Αναφερόμενος στον λανθάνοντα γερμανικό πασιφισμό, ο ίδιος και ο Sigmar Gabriel, ο υπουργός Εξωτερικών των Σοσιαλδημοκρατών, έχουν ασκήσει κριτική στη δέσμευση από όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ να ξοδέψουν τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ στην άμυνα. Ανεξαρτήτως των υπέρ και κατά ενός τέτοιου στόχου, η Merkel απάντησε υπενθυμίζοντας στους Σοσιαλδημοκράτες ότι έχουν συμφωνήσει σε αυτόν τον στόχο. Η Merkel αντιμετώπισε την αντί-αμερικανική ρητορική λέγοντας ότι η Ευρώπη πρέπει να αρχισει να προσέχει τον εαυτό της, χωρις να μπαίνει σε λεπτομέρειες.
Μετά, είναι και το φαινόμενο Schroder, το οποίο έχει βοηθήσει τους Χριστιανοδημοκράτες. Ο Schroder, ο οποίος από το 2005 είναι στο μισθολόγιο του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού Gazprom για το ρόλο του στον αμφιλεγόμενο αγωγό Nord Stream, ο οποίος θα φέρει ρωσικό αέριο στη Γερμανία κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, διορίστηκε στις 11 Αυγούστου στο δ.σ. της κρατικής πετρελαϊκής της Ρωσίας, Rosneft. Η Rosneft υπόκειται σε δυτικές κυρώσεις λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσία το 2014.
Ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες προσπαθούν να βρουν κάποια συνοχή με τους ψηφοφόρους τους, έχει περιέλθει στην Αριστερά, την κληρονόμο του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας και τώρα ένα ριζοσπαστικό αριστερο κόμμα, να επισημάνει και να κριτικάρει τις κεντρώες απόψεις των Σοσιαλδημοκρστών. Όσο για τους Πράσινους, των οποίων οι ηγέτες φιλοδοξούν να είναι μέρος της επόμενης κυβέρνησης, φαίνεται ότι έχουν στερέψει από ιδέες, διότι όλα τα πολιτικά κόμματα αγκαλιάζουν τα περιβαλλοντικά θέματα.
Και υπάρχει το κατά της μετανάστευσης, του Ισλάμ, το ευρωσκεπτικιστικό Alternative for Germany (AfD). Κάνει μια τεράστια προσφάτα να μπει στην Bundestag, προάγοντας εθνικιστική ατζέντα. Ωστόσο, το κόμμα συχνά παραλύει από εσωτερικές διαμάχες και διαφωνίες για την κατεύθυνσή του. Ένα από τα κύρια μέλη του περιέγραψε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο, ως “μνημείο της ντροπής”.
Αυτές είναι οι επιλογές που αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Λίγο πολύ τα ίδια, όπως φαίνεται στα χαρτιά. Αλλά όποιος κερδίσει τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου, ένας τέτοιος εφησυχασμός από τους ηγέτες της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, θα μπορούσε να είναι η αχίλλειος πτέρνα της Γερμανίας.