Η συμφωνία τους δεν είναι τέλεια – οι συμμαχίες είναι αναπόφευκτα άτακτες – αλλά το σκιαγραφημένο πρόγραμμα είναι πραγματιστικό και κεντρώο. Η Γερμανία πρέπει να αποδείξει στον εαυτό της, και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι τέτοιες πλατφόρμες μπορούν να λειτουργήσουν.
Δυστυχώς, όμως, το σύμφωνο δεν είναι υπογεγραμμένο και σφραγισμένο. Το SPD αμφιταλαντεύεται. Ο ηγέτης του, Μάρτιν Σουλτς, πρέπει να το πουλήσει στους αντιπροσώπους στις 21 Ιανουαρίου και στη συνέχεια στο ευρύτερο κόμμα πριν από την ψηφοφορία τον Μάρτιο. Εάν αποτύχει, θα είναι σοβαρή οπισθοδρόμηση για τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το SPD, το παραδοσιακό εργατικό κόμμα της Γερμανίας, χωρίζεται ανάμεσα στους κεντρώους και τους σοσιαλιστές. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος επίλυσης των διαφορών τους, και αυτό είναι μια πιο μακροπρόθεσμη πρόκληση για τον Σουλτς και τους διαδόχους του. Αυτή τη στιγμή, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουν την ευκαιρία μπροστά τους. Αυτή είναι μια στιγμή για την αντιμετώπιση του εξτρεμισμού στη Γερμανία, ενώ παράλληλα προωθούνται οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη ζώνη του ευρώ.
Η συμφωνία δεσμεύεται σαφώς για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προτείνοντας έναν εκτεταμένο προϋπολογισμό της ΕΕ με τη Γερμανία να κατέχει πλήρως το μερίδιό της στο κόστος. Αυτό βολεύει απόλυτα το SPD. Στο εσωτερικό, το κόμμα πήρε λιγότερά από όσα ήθελε. Εγκατέλειψε το αίτημά του για υψηλότερο φορολογικό συντελεστή. Επίσης, έθεσε σε κίνδυνο την πρότασή του για καθολικό σύστημα υποχρεωτικής υγειονομικής περίθαλψης, συμφωνώντας αντ’ αυτού ότι οι εργοδότες θα πληρώσουν περισσότερα για να καλύψουν τους υπαλλήλους τους. Αλλά η συμφωνία προτείνει μεγαλύτερες επενδύσεις στην εκπαίδευση, την έρευνα και την ανάπτυξη, τη στέγαση, τη φροντίδα των ηλικιωμένων και τα δάνεια σπουδαστών – όλα μέτρα για τα οποία το SPD μπορεί να απαιτήσει εύσημα.
Σε πολλά μέρη, το σύμφωνο είναι ελλιπές σε λεπτομέρειες. Μιλά για αυστηρότερους ελέγχους της μετανάστευσης, αλλά δεν λέει πολλά για την ένταξη των μεταναστών που έχει ήδη η Γερμανία. Δε λέει πολλά για την ψηφιακή υποδομή, όπου η Γερμανία υστερεί. Και παρόλο που οι εταίροι υπόσχονται να επιτύχουν τον στόχο της χώρας για το 2020 για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, δε λένε πώς. (Το κάρβουνο παρέχει το 40% της ενέργειας της χώρας, η συμφωνία σιωπά σχετικά με την ανάγκη να κλείσουν οι μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα.) Αν πάνε όλα καλά, η τελική συμφωνία θα καλύψει αυτά τα κενά.
Ακόμη και αν σχηματιστεί ο νέος συνασπισμός, θα ελέγχει μόλις το ήμισυ των εδρών στη Bundestag, και όχι το 80 τοις εκατό όπως έκανε πριν. Έξι κόμματα κάθονται στο κοινοβούλιο σήμερα, όχι τέσσερα, και τα περιθώρια – συμπεριλαμβανομένης της αντιμεταναστευτικής, ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία – γίνονται όλο και πιο θορυβώδη. Η διαχείριση αυτής της νέας Γερμανίας δεν θα είναι εύκολη, ό, τι κι αν συμβεί. Αλλά το καλύτερο στοίχημα της χώρας, και της Ευρώπη επίσης, είναι μια ανανεωμένη συμμαχία του πολιτικού κέντρου.