Είναι μια κακή τακτική, αυτό είναι αυτονόητο – αλλά οι εταίροι της Ιταλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι χωρίς ευθύνη. Όταν άφησαν μόνη την Ιταλία να αντιμετωπίσει την κρίση των προσφύγων, έκαναν μεγάλη χάρη στους εξτρεμιστές της χώρας. Είναι μια επιλογή που μπορεί να φτάσουν να μετανιώσουν.
Την περασμένη εβδομάδα η αστυνομία συνέλαβε έναν νιγηριανό έμπορο ναρκωτικών για τη δολοφονία ενός νεαρού κοριτσιού και την απόκρυψη του τεμαχισμένου σώματός της σε δύο βαλίτσες. Μέρες αργότερα, σε μια εικαζόμενη πράξη εκδίκησης, ένας ακροδεξιός ξεκίνησε επίθεση με πυροβόλο όπλο, τραυματίζοντας έξι αφρικανούς μετανάστες. Τμήματα του κεντροδεξιού συνασπισμού, ο οποίος ηγείται στις δημοσκοπήσεις και θα μπορούσε να κερδίσει μια οριστική πλειοψηφία, ανταποκρίθηκαν επικαλούμενα το φυλετικό.
Ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της ξενοφοβικής Λίγκας του Βορρά, δήλωσε ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση ήταν το αίτιο. Ο εξτρεμιστής που συνελήφθη για τους πυροβολισμούς είχε συνδέσμους με τη Λίγκα, την οποία εκπροσώπησε σε τοπικές εκλογές πέρυσι – μια σύνδεση για την οποία θα πρέπει να ντρέπεται το κόμμα. Και είναι διπλά προσβλητικό για τον Σαλβίνι ουσιαστικά να κατηγορεί τους μετανάστες για την επίθεση, όταν οι μετανάστες ήταν τα θύματα.
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης της Forza Italia, ακολούθησε την ίδια κατεύθυνση. Υποσχέθηκε να απελάσει 600.000 παράνομους μετανάστες, λέγοντας ότι ήταν μια «κοινωνική ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί».
Ο Φρανς Τίμερμανς, πρώτος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κομισιόν, καταδίκασε τους πυροβολισμούς, αποκαλώντας τους σωστά «μια επίθεση εναντίον των πιο θεμελιωδών αξιών μας». Ωστόσο, για πολλούς ψηφοφόρους αυτά τα λόγια από την Ευρώπη δε θα φέρουν κανένα βάρος. Οι ιταλοί αισθάνονται ότι η υπόλοιπη ΕΕ έκανε τα στραβά μάτια στον αγώνα τους για τη διαχείριση της εισροής μεταναστών από την Αφρική.
Η δυσαρέσκειά τους είναι κατανοητή. Η ιταλική κυβέρνηση έχει δαπανήσει πολλά για τη διάσωση των μεταναστών στη θάλασσα και την επεξεργασία των αιτήσεών τους για άσυλο – ενώ η υπόλοιπη ΕΕ δεν κατάφερε να σχεδιάσει ένα σύστημα μετεγκατάστασης των προσφύγων, το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξομάλυνση της επιβάρυνσης της Ιταλίας. Η συμφωνία για ένα τέτοιο σύστημα έχει αργήσει πολύ.
Αυτό είναι μια ντροπή από μόνο του και οι συνέπειες θα μπορούσαν να αποδειχθούν διαβρωτικές. Η ανταμοιβή της Ευρώπης για την αμέλειά της μπορεί σύντομα να είναι μια ιταλική κυβέρνηση λιγότερο διατεθειμένη να συνεργαστεί και όχι μόνο για τη μετανάστευση. Κοιτάζοντας πίσω, το κόστος της αποτελεσματικότερης κατανομής των βαρών θα μπορούσε να αποδειχθεί σαν μια καλή ευκαιρία.