Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για το κεντρικό θέμα των επικείμενων βουλευτικών εκλογών που δεν είναι άλλο από την οικονομία. Δυστυχώς όμως δεν έχει καμία σημασία πια το τι θα ψηφίσουμε ούτε το ποια κυβέρνηση θα βγει στις 5 Οκτωβρίου καθώς η κοινωνία μας έχει ήδη πτωχεύσει.
Είναι Πέμπτη βράδυ και μια ανήσυχη μητέρα βλέποντας τον πυρετό του μόλις ενός έτους παιδιού της να ανεβαίνει για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα πάνω από 40 αποφασίζει να το πάει σε νοσοκομείο. Λόγω των δημοκρατικών της καταβολών αποφασίζει παρά το γεγονός ότι το παιδί διαθέτει ιδιωτική ασφάλιση να το πάει στο νοσοκομείο παίδων «Αγια Σοφια». Καταφθάνοντας στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου της δίνουν αριθμό προτεραιότητας 214!. Όπως είναι φυσικό αποχωρεί αμέσως και κάνοντας χρήση της ιδιωτικής ασφάλισης του παιδιού το πηγαίνει σε γνωστή ιδιωτική παιδιατρική κλινική όπου και νοσηλεύεται άμεσα. Μετά από δύο μέρες παίρνει εξιτήριο και η μητέρα πληρώνει συμμετοχή 900 € ενώ το συνολικό κόστος της νοσηλείας που καλύφθηκε από την ασφαλιστική εταιρεία ξεπέρασε τα 2.500 €.
Αρχές καλοκαιριού προβληματισμένος πατέρας επισκέπτεται δημόσιο δημοτικό σχολείο σε φημισμένη περιοχή των νοτίων προαστίων για να ρωτήσει τις προϋποθέσεις εγγραφής του γιου του στην πρώτη δημοτικού τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Αφού έχει ολοκληρώσει την επίσκεψή του τριγυρίζει για λίγο στις εγκαταστάσεις του σχολείου, στους διαδρόμους και στις τάξεις για να καταλήξει στις τουαλέτες τις οποίες έχει ανάγκη μετά από την ορθοστασία της βόλτας του. Την επόμενη μέρα γράφει τον γιο του σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο της ανατολικής Αττικής.
Κάποιος πολιτικός κάποτε μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωσή στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1974 θα μιλήσει για την συνήθεια των Ελλήνων να βλάπτουν την χώρα προτάσσοντας το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον και την «κακή συνήθεια να καταστρέφουμε με τα ίδια μας τα χέρια ότι με κόπους και θυσίες δημιουργούμε.» Κανείς δεν φαίνεται να δίνει σημασία στο ακροατήριο.
Ο ομιλητής ακούγετε σαν βικτωριανός γυμνασιάρχης αλλά το κοινό από κάτω πάλλεται στους αυτάρεσκους ρυθμούς της δεκαετίας του 70.Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον έτοιμη να δεχτεί αστέρευτες ποσότητες δημαγωγίας και λαϊκισμού. Είναι έτοιμη να δεχτεί ότι υπάρχουν δικαιώματα δίχως υποχρεώσεις, κατανάλωση δίχως παραγωγή και ευημερία δίχως μόχθο και δημιουργικότητα.
Έρχονται σήμερα λοιπόν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας να ξαναζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού στις 4 Οκτωβρίου.
Από τη μια πλευρά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρέλαβε τη χώρα το 1981 με το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο 23% του Α.Ε.Π. και την παρέδωσε με περίπου 100% και από την άλλη πλευρά η Ν.Δ. που ήρθε στην εξουσία το 2004 έχοντας πλήρως αφομοιωθεί από την επανάσταση πολιτικών ηθών του 81. Δεν υποσχέθηκε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από μια αποτελεσματική και αξιοπρεπή διαχείριση του Παπανδρεϊκού κράτους. Όπως γενικά η κοινωνία, έτσι και η Νέα Δημοκρατία διατηρεί την κρυφή ελπίδα ότι τα δεδομένα της ζωής δεν θα διαταράξουν την εικονική μας πραγματικότητα.
Αυτό θέλαμε ως κράτος, ως λαός ως άνθρωποι: να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα δουλεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερο. Ας ελπίσουμε ότι η πρωτόγνωρη παγκόσμια διεθνής οικονομική κρίση δεν θα διαλύσει την ουτοπία μας. Και ας μη δίνουμε και πολλή σημασία στο ποιος τελικά θα την διαχειριστεί για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η ουτοπία μας είναι δικιά μας και θα παραμείνει η ίδια…