Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν είναι το μοναδικό ισχυρό όργανο που μπορεί να υποστηρίξει την αναμόρφωση της διαδικασίας αναδιάρθρωσης δημοσίου χρέους.
Τον Νοέμβριο, οι κεντρικές τράπεζες του Καναδά και του Ηνωμένου Βασιλείου παρουσίασαν από κοινού τη δική τους λύση στα «σφάλματα» που κρύβει το παρόν καθεστώς, όπως αυτά έχουν αποκαλυφθεί από την κρίση στην ευρωζώνη.
Το έγγραφο το οποίο παρουσίασαν και συνέθεσαν από κοινού, πρότεινε ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αρχίσουν να εκδίδουν «υπό αίρεση μετατρέψιμα» ομόλογα, και ομόλογα όπου οι αποδόσεις θα συνδέονται με την οικονομική ανάπτυξη. Τα γνωστά και ως CoCos, θα επέκτειναν αυτόματα τους χρόνους αποπληρωμής όταν οι χώρες λαμβάνουν ένα πακέτο διάσωσης. Τα ομόλογα που συνδέονται με την ανάπτυξη, θα πλήρωναν ανάλογα με την οικονομική παραγωγή μίας χώρας, αντί να πληρώνουν ένα σταθερό ποσό ανεξάρτητα από την κατάσταση οικονομικών του κάθε κράτους.
Αυτά θα βοηθούσαν στην επίλυση μελλοντικών κρίσεων χρέους, καθώς και στη μείωση του ηθικού κινδύνου και των απαιτήσεων για τα δημόσια ταμεία, υποστήριξαν οι κεντρικές τράπεζες.
Έχουν υπάρξει παρόμοιες προτάσεις και στο παρελθόν, αλλά ο Mitu Gulati, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Duke, επισημαίνει ότι οι δύο κεντρικές τράπεζες απολαμβάνουν κάποιας επιρροής στους κύκλους χάραξης πολιτικής. «Η Τράπεζα της Αγγλίας δε συνηθίζει να σπαταλά το χρόνο της, και πιέζουν πραγματικά αυτή την ιδέα με την Τράπεζα του Καναδά», δηλώνει.
Το έγγραφο που παρουσίασαν αναγνωρίζει ότι θα μπορούσε να υπάρξει αντίσταση στις ιδέες του και σημειώνει την έλλειψη δημόσιων CoCos και χρέους που συνδέεται με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, παρά την προφανή οικονομική λογική. Αλλά, οι συγγραφείς τονίζουν το πώς η διεθνής υποστήριξη εξασφάλισε ότι οι «ρήτρες συλλογικής δράσης» -που επιτρέπουν στην πλειοψηφία των πιστωτών να ψηφίσουν για μία αναδιάρθρωση που δεσμεύει τους πάντες- έχουν γίνει πλέον η νόρμα.
Αυτή η εμπειρία δείχνει ότι θα ήταν δυνατή η εφαρμογή των δύο τύπων ομολόγων, όπως υποστηρίζει το έγγραφο.
Το σημαντικό είναι ότι, οι προτάσεις των κεντρικών τραπεζών θα αποτελούσαν μία «συμβατική» προσέγγιση για μικροαλλαγές στη διαδικασία αναδιάρθρωσης δημόσιου χρέους, την οποία ευνοεί επί του παρόντος το ΔΝΤ, σε αντίθεση με μία πιο βαριά, «θεσμική» λύση.
Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν οι ιδέες υπερασπίζονται από φορείς χάραξης πολιτικής και οι χώρες ξεκινήσουν να εκδίδουν ομόλογα με αυτές τις διατάξεις, θα χρειαστούν πολλά χρόνια προτού συμπεριληφθούν οι ρήτρες στα περισσότερα κρατικά ομόλογα.