Στη Βρετανία, την Ισπανία και τον Καναδά οι εκλογές θα δώσουν στους ψηφοφόρους την ευκαιρία να εκφράσουν μέρος της απογοήτευσή τους – πιθανώς προς όφελος των «μοναχικών καβαλάρηδων» όπως ο Nigel Farage και το κόμμα του, το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι, αφού εκτόνωσαν την οργή τους στις ενδιάμεσες εκλογές του 2014, τώρα βρίσκονται σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο, έχοντας ένα Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο σε ρήξη με έναν Δημοκρατικό πρόεδρο. Τουλάχιστον οι Αμερικανοί επιτυγχάνοντας οικονομική ανάκαμψη θα έχουν έναν λόγο να πανηγυρίζουν. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ύφεσης, όπου οι ψηφοφόροι απαίτησαν οργισμένα αλλαγή στις βουλευτικές εκλογές του 2014 χωρίς όμως αντίκρισμα, το κλίμα θα είναι πιο βαρύ. Το ίδιο πιθανώς να ισχύσει και στην Ιαπωνία, όπου το 2015 θα μπορούσε να είναι το έτος κατά το οποίο οι ψηφοφόροι θα νιώσουν την υπομονή τους να εξαντλείται με τα Abenomics.
Από όλες τις προβλέψεις που αφορούν το 2015, καμία δε φαίνεται ασφαλέστερη από την ιδέα ότι σε όλες τις μεγάλες δημοκρατίες οι άνθρωποι αισθάνονται βαθιά απογοητευμένοι από τους ηγέτες τους.
«Και τι έγινε;» θα μπορούσε να πει κανείς: Οι δυτικοί πολιτικοί ανέκαθεν υπήρξαν αντιπαθείς και οι ψηφοφόροι σπάνια ένιωθαν ικανοποιημένοι. Η παραδοχή αυτή, όμως, αγνοεί τρία πράγματα που θα οδηγήσουν σε ενδελεχή ενδοσκόπηση ως προς το επίπεδο της δημοκρατίας το 2015.
Πρώτον, τα επίπεδα της αντιδημοτικότητας και αδιαφορίας στη Δύση έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά. Από το 2004, μια σαφής πλειοψηφία Αμερικανών έχει δηλώσει στη Gallup ότι είναι δυσαρεστημένη με τον τρόπο διακυβέρνησης, με τα ποσοστά συχνά να ξεπερνούν το 80% (υψηλότερο από ό,τι κατά τη διάρκεια του Watergate). Το Συντηρητικό Κόμμα της Βρετανίας, μία από τις πιο πετυχημένες πολιτικές «μηχανές» της Δύσης, είχε 3 εκατ. μέλη το 1950. Στις εκλογές του Μαΐου, θα δώσει τη μάχη με λιγότερα από 200.000. Το 2015, ο Francois Hollande ίσως σπάσει το δικό του ρεκόρ όσον αφορά τη γαλλική προεδρική αντιδημοτικότητα, βλέποντας το ποσοστό αποδοχής του να μετατρέπεται από 13% σε μονοψήφιο νούμερο. Η Marine Le Pen του Εθνικού Μετώπου θα είναι η μεγάλη κερδισμένη.
Δεύτερον, ασχέτως του πόσο πολύ οι μετριοπαθείς δυτικοί πολιτικοί μπορούν να περιφρονούν τους λαϊκιστές, όπως η κυρία Le Pen και ο κ. Farage, το δημοκρατικό οικοδόμημα αποδείχθηκε κατώτερο των προκλήσεων που αντιμετωπίζει. Αυτό θα καταστεί ιδιαίτερα σαφές στην Ευρώπη του 2015, καθώς η κρίση του ευρώ εισέρχεται στον έκτο χρόνο της, με τους ηγέτες της ηπείρου να έχουν χάσει αμέτρητες ευκαιρίες να την αντιμετωπίσουν. Αναμείνατε πολλές συζητήσεις για την αποτυχία της ηγεσίας το 2015, έτος το οποίο σηματοδοτεί την 50η επέτειο από τον θάνατο του Winston Churchill και τη 200η επέτειο από τη γέννηση του Otto von Bismarck.
Οι ηγέτες της Αμερικής έχουν κάνει λιγότερο κακό από τους ηγέτες της Ευρώπης, αλλά εξακολουθούν να επιλέγουν την ικανοποίηση των κομματικών στελεχών έναντι της χάραξης ορθής πολιτικής. Το 114ο Κογκρέσο, το οποίο θα συγκληθεί στην Ουάσινγκτον τον Ιανουάριο του 2015, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ νομοθετικής αδράνειας, με τους Ρεπουμπλικάνους να συντάσσουν νόμους για τους οποίους γνωρίζουν ότι ο Barack Obama θα ασκήσει βέτο.
Η δυσλειτουργία στις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον θα γίνει ακόμη πιο αισθητή για έναν τρίτο λόγο ανησυχίας για τη Δυτική δημοκρατία: υπάρχει πλέον μια Ασιατική εναλλακτική. Η εκδοχή του αυταρχικού εκσυγχρονισμού της Κίνας διατείνεται ότι είναι καλύτερη για μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Οι φτωχοί στην Κίνα κινήθηκαν προς τα εμπρός πολύ πιο γρήγορα από ό,τι οι ομόλογοί τους στη δημοκρατικοί Ινδία, εξ ου και η ενθουσιώδης επιθυμία του πρωθυπουργού της Ινδίας Narendra Modi να μάθει από την Κίνα. Η Κίνα σίγουρα θα αντιμετωπίσει προβλήματα το 2015 – ιδίως με την ανερχόμενη μεσαία τάξη να εκνευρίζεται με τη διαφθορά, τις κακές υπηρεσίες και την έλλειψη ελευθερίας. Εντούτοις, ακόμα και οι διαδηλωτές υπέρ της δημοκρατίας στο Χονγκ Κονγκ οφείλουν να κοιτάξουν προς τη Δύση και να αναρωτηθούν αν η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει καλή διακυβέρνηση.
Η μελαγχολία της Δύσης είναι επικίνδυνη. Η αποτυχία των δημοκρατιών να επιτύχουν πράγματα θα οδηγήσει σε ερωτήματα σχετικά με τα άλλα χαρακτηριστικά της ανοιχτής κοινωνίας, όπως η ελευθερία του Τύπου, οι ελεύθερες αγορές και τα σχετικώς ανοιχτά σύνορα. Οι λαϊκιστές θα συνεχίσουν να απαιτούν εύκολες απαντήσεις σε πολύπλοκα ερωτήματα. Για τη Δεξιά, οι μετανάστες θα είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι πολιτικοί θα παίξουν με τον εθνικισμό. Για την Αριστερά, η αναδιανομή του πλούτου θα αποτελέσει ένα μείζον ζήτημα.
Σε αυτό το τοξικό κλίμα, θα έπρεπε να ξεκινήσουν δύο μεγάλες συζητήσεις. Η μία θα αφορά τη μεταρρύθμιση του κράτους. Από άποψη παραγωγικότητας και χρήσης της τεχνολογίας, ο δημόσιος τομέας στη Δύση φαίνεται μια γενιά πίσω από τον ιδιωτικό τομέα. Οι Δυτικές κυβερνήσεις έχουν προσθέσει πάνω από 13 τρις δολάρια χρέους από την έναρξη της πιστωτικής κρίσης. Με όλο και γηραιότερους πληθυσμούς να απαιτούν όλο και περισσότερη υγειονομική φροντίδα και συντάξεις, σε πολλές από αυτές τα χρήματα τελειώνουν, και – όπως το έθεσε ο Churchill – «όταν τελειώνουν τα χρήματα, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε».
Καθώς η συζήτηση για τον δημόσιο τομέα το 2015 εξαπλώνεται ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, οι δυτικοί πολιτικοί ίσως βρουν κάποιες αντιστοιχίες στην Ασία. Εκεί βρίσκονται μερικά από τα μικρότερα, αποδοτικότερα κράτη εκτός Δύσης, με κύριο παράδειγμα τη Σιγκαπούρη. Οι νέες αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδονησία, η Ινδία προσβλέπουν επίσης στην οικοδόμηση του δικού τους κράτους πρόνοιας. Είναι απίθανο να θέλουν να αντιγράψουν τους διογκωμένους Λεβιάθαν της Δύσης.
Η άλλη συζήτηση έχει να κάνει με την ίδια τη δημοκρατία. Σαν ένας παλιός μαχητής που έχει συνηθίσει να κερδίζει αγώνες, η Δυτική δημοκρατία έχει γίνει κάπως μαλθακή. Στην Αμερική δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα δημοκρατικό σε σχέση με την άνοδο της πολιτικής του χρήματος, τις ακατανόητες διαδικασίες εμπλοκής στο Κογκρέσο ή τα εκλογικά μαγειρέματα με τα όρια των διοικητικών περιφερειών. Πράγματι, όλα θυμίζουν τους «διεφθαρμένους δήμους» του 18ου αιώνα στην Αγγλία, που εξόργισαν τους Ιδρυτές Πατέρες. Οι ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντοτε επιφυλακτικές με την κοινή γνώμη, απέκτησαν τη συνήθεια να προσπαθούν να σπρώξουν τα πράγματα από την πίσω πόρτα. Ο κωμικοτραγικός τρόπος λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου φαίνεται περισσότερο σαν ένα προσωπείο παρά ως λύση.
Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα: αυτή είναι μία ακόμη από τον χείμαρρο των ρήσεων του Churchill που αναμένεται να ακουστούν κατά το επόμενο έτος. Είχε δίκιο ο Churchill: ακόμα, η δημοκρατία είναι πιο ευέλικτη και δίκαιη από οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την αποτυχία της να αντιμετωπίσει τις ατέλειές της. Το 2015 είναι μια καλή χρονιά για να ξεκινήσει.