Η διάθεση το βράδυ των εκλογών στη Γαλλία ήταν μία βλοσυρής ενδοσκόπησης.
Ακόμη κι αν το αυξανόμενο κύμα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου είχε συγκρατηθεί – τουλάχιστον προσωρινά – μέσω τακτικής ψήφου και μιας εκτόξευσης στη συμμετοχή, τα μαθήματα ήταν ξεκάθαρα. Το εθνικιστικό, κατά των μεταναστών και κατά της Ευρώπης κόμμα είναι εδώ για να μείνει.
Δεν υπήρξαν νικητές σε μια εκλογική αναμέτρηση που αποτελούταν από κατεστημένα κόμματα που έτρεχαν την τελευταία στιγμή προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεπεράσουν αυτό που προειδοποιούσαν πως είναι ένα ρατσιστικό, ξενοφοβικό, ισλαμοφοβικό και καταιγιστικά επικίνδυνο κόμμα.
Δεν υπήρξε καμία σοβαρή εξέταση των λόγων που οι ψηφοφόροι στρέφονταν από τα κόμματα της κυβέρνησης και μαζεύονταν στο Εθνικό Μέτωπο, όχι μόνο ως ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά και ως πολιτική εναλλακτική.
Όταν το Εθνικό Μέτωπο σημείωσε την ιστορική επιτυχία και συγκέντρωσε σχεδόν 28% των ψήφων στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών, ήταν μία ακόμη στιγμή που το κόμμα αναδεικνυόταν ως «το πιο δημοφιλές στη Γαλλία», αφού βρέθηκε κατ’ εξακολούθηση πρώτο σε μια σειρά δημοσκοπήσεων μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, σημειώνοντας σταθερή άνοδο.
Παρ’ ότι το Εθνικό Μέτωπο δεν κατάφερε να κερδίσει τον έλεγχο κάποιας περιφέρειας – όπως δεν κατάφερε να κερδίσει και τον έλεγχο μικρότερων τοπικών διαμερισμάτων νωρίτερα φέτος – η ευρύτερη πορεία του είναι ανοδική.
Μία δημοσκόπηση της BVA κατά τη διάρκεια της εκστρατείας βρήκε πως 57% των γάλλων πολιτών θεωρούν πλέον πως το Εθνικό Μέτωπο θα πρέπει να θεωρείται ως κόμμα, όπως και οποιοδήποτε άλλο. Οι ψηφοφόροι του δεν μπορούν πλέον να αποδίδονται σε κάποιο συγκεκριμένο στερεότυπο.
Είναι γεγονός πως έχει την ευρύτερη τάση να τα πηγαίνει καλύτερα με τους νεότερους ανθρώπους ή όσους έχουν χαμηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης, πως η απήχησή του έχει αυξηθεί σε τομείς ανισότητας, και πως όσο πιο μακριά μένει ένα άτομο από σιδηροδρομικό σταθμό, τόσο πιο πιθανό είναι να ψηφίσει το Εθνικό Μέτωπο.
Ωστόσο, έχει επίσης διευρύνει την απήχησή του στους εργαζομένους του δημόσιου τομέα, σε περισσότερους υπαλλήλους ιδιωτικών επιχειρήσεων και φτάνει σε κάθε στρώμα της κοινωνίας, από τα αλπικά χωριά μέχρι τις προαστιακές πόλεις.
Είναι πολύ κρίσιμο πως η Γαλλία έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές σε λιγότερο από 18 μήνες. Η αρχηγός του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λε Πεν προβλέπεται να φτάσει με ευκολία στον δεύτερο γύρο της προεδρικής αναμέτρησης, εκτοπίζοντας κάποιον από τους αντιπάλους της των καθιερωμένων κομμάτων.
Όταν ο πατέρας της Ζαν-Μαρί Λε Πεν έκανε το ίδιο το 2002, ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ηττήθηκε ξεκάθαρα όταν 82% των ψηφοφόρων από όλα τα κόμματα επέλεξαν τον Ζακ Σιράκ για να κρατήσουν τον Λε Πεν μακριά.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, εάν η Μαρίν Λε Πεν καταφέρει να φτάσει στον δεύτερο γύρο, δε θα αποτελέσει έκπληξη και είναι πολύ πιθανό να μειώσει αυτή τη διαφορά. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές που ακολουθούν θα μπορούσαν να είναι επώδυνες και δύσκολες για τα κυρίαρχα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς.
Ήταν ξεκάθαρο σε κάθε ήπια ομιλία της βραδιάς των εκλογών, πως η αριστερά και η δεξιά που έχουν εναλλαχθεί επί χρόνια στο δικομματικό σύστημα της Γαλλίας, γνωρίζουν πως θα πρέπει να προσπαθήσουν σκληρά να επαναπροσδιοριστούν για να αντιμετωπίσουν το Εθνικό Μέτωπο.
Η ακροδεξιά κατέχει τώρα έναν κεντρικό χώρο στον πολιτικό διάλογο της Γαλλίας και ισχυρίζεται πως έχει κερδίσει τη «μάχη των ιδεών», καθώς και η κυρίαρχη δεξιά και – μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι – η αριστερά έχουν δανειστεί από τη ρητορική της.
Όπως και το 2002, το σήμα κατατεθέν της εκλογικής αυτής αναμέτρησης είναι η αγανάκτηση. Όλα τα κόμματα ισχυρίστηκαν πως έλαβαν υπόψη την αγανάκτηση και την απελπισία που αισθάνονται οι ψηφοφόροι του Εθνικού Μετώπου, που έχουν φτάσει να αποστρέφονται και να μην εμπιστεύονται την πολιτική τάξη. Η υψηλή ανεργία της Γαλλίας και η οικονομική της στασιμότητα έχουν παίξει τον ρόλο τους. Το πόσο βαθιά θα φτάσουν οι μεταρρυθμίσεις και η ενδοσκόπηση, που απέτυχαν να πραγματοποιηθούν το 2002, είναι κάτι που ακόμη θα φανεί.
Ωστόσο, ο Ξαβιέ Μπερτράν, ο δεξιός πρώην υπουργός που νίκησε τη Λε Πεν στον βορρά χάρη σε τακτική ψήφο της αριστεράς, το είπε ξεκάθαρα στην ομιλία του: «Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία».