Ύστερα από μια προεκλογική εκστρατεία που φάνηκε περισσότερο επώδυνη και παρατεταμένη από συνήθως, ο Ντόναλντ Τραμπ θα ορκιστεί την Παρασκευή ως ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει υποσχεθεί μια ριζοσπαστική ατζέντα που, μέσω περικοπών φόρων και μείωσης των ρυθμίσεων, θα επαναφέρει την Αμερική στο πειρατικό πνεύμα επιχειρηματικότητας και παραγωγής πλούτου που την έκανε την οικονομική – και κατά συνέπεια και πολιτική και στρατιωτική – υπερδύναμη στην ακμή της.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και η Βρετανία ετοιμάζεται να μπει σε μια νέα εποχή. Όπως και η Αμερική, η χώρα έχει εμπλακεί επί μήνες σε έναν υποκριτικό πόλεμο, που είχε ως αποτέλεσμα μια κρίσιμη εκλογική έκβαση, η οποία αν και είναι γνωστή δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη. Οι επικριτές αφήνουν να εννοηθεί πως αυτό έχει προδώσει ένα κενό στην καρδιά του τρόπου σκέψης της πρωθυπουργού για το Brexit. Η ολιγολογία, άφησαν να εννοηθεί, δεν κρύβει τίποτα απολύτως. Πιο γενναιόδωροι παρατηρητές προτίμησαν να περιγράψουν όσα συμβαίνουν ως μια αναπόφευκτη μεταβασιλεία, τη φυσική περίοδο προσαρμογής που χρειάζεται η βρετανική κυβέρνηση για να προετοιμαστεί για την πιο κρίσιμη στροφή στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας – από τη συμμετοχή στην ΕΕ σε τι; Ποιο μέλλον περιμένει τη Βρετανία; Ποια θα είναι η μοίρα της;
Η Τερέζα Μέι θα έχει την ευκαιρία να αποκαλύψει τις απαντήσεις της γι’ αυτές τις ερωτήσεις. Σε μια μεγάλη ομιλία, μπορεί να αποστομώσει τους επικριτές της, δείχνοντας όχι μόνο ότι έχει ένα ουσιαστικό σχέδιο για το Brexit, αλλά και ότι έχει κατανοήσει πλήρως – και σκοπεύει να εκμεταλλευτεί απόλυτα – τις ευκαιρίες που προσφέρονται. Για 25 χρόνια, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Δύση δε χρειάστηκε να προωθήσει επίμονα τη φιλελεύθερη οικονομική της ατζέντα. Θεωρούταν δεδομένο πως η ιδεολογική μάχη είχε κερδηθεί. Οι κομμουνιστές είχαν ηττηθεί, ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Φράνσις Φουκουγιάμα ανακοίνωσε το «τέλος της ιστορίας» και ξαφνικά άρχισαν να επικρατούν εύκολες εικασίες.
Πάνω απ’ όλα, χάθηκε η εστίαση στην ευημερία. Η ευημερία του ατόμου, ενθαρρυμένη από τη μειωμένη κρατική παρεμβατικότητα και ένα περιβάλλον ιδανικό για την επιχειρηματικότητα, είναι το βασικό κλειδί για την ευημερία – και εν τέλει τη δύναμη – των κρατών. Όμως με τον Ψυχρό Πόλεμο να έχει κερδηθεί, η εστίαση στην ευθύνη και την ευημερία των ατόμων και των εθνικών κρατών θόλωσε. Στη Βρετανία, η ραγδαία εξάπλωση του κράτους πρόνοιας στην περίοδο Μπλερ/Μπράουν είδε εκατομμύρια ανθρώπους, αρκετούς σε συγκριτικά καλή κατάσταση, να απορροφούνται από το σύστημα των επιδομάτων. Στην Ευρώπη, σύνοδος μετά τη σύνοδο είδε μια αμετανόητη μετάβαση εξουσίας από το Γουεστμίνστερ και άλλες εθνικές πρωτεύουσες στα διάφορα παρακλάδια της υπερεθνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε όλον τον δυτικό κόσμο φαινόταν πως ο δημόσιος διάλογος επικεντρωνόταν σε θέματα – όπως η ανάγκη για μπάνια για τρανσέξουαλ άτομα – που, αν και αναμφίβολα σημαντικά για κάποιους, ήταν για πάρα πολλούς άλλους απελπιστικά εγωκεντρικά. Για αυτούς, αυτού του είδους οι συζητήσεις αποτελούν σύμπτωμα κυβερνήσεων που έχουν χάσει την επαφή με αυτό που είναι, και ήταν πάντα, η μεγαλύτερη ανησυχία των ψηφοφόρων παντού: Πώς εγώ και η οικογένειά μου θα τα βγάλουμε πέρα και θα ζήσουμε καλύτερα στον κόσμο;
Ο Ντόναλντ Τραμπ εντόπισε από νωρίς πως το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, αντί να οδηγήσει εύκολα σε ένα φωτεινότερο μέλλον για όλους, έχει αφήσει μεγάλους αριθμούς ανθρώπων στις δυτικές χώρες πίσω. Είδε πως αυτοί οι άνθρωποι, κοιτάζοντας έναν μεταβιομηχανικό κόσμο που χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από αυτοματισμούς που απειλούν τις θέσεις εργασίας, θέλουν να δουν την κεντρική ανησυχία του παρελθόντος να επιστρέφει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ατζέντας σήμερα: την ευημερία.
Αύριο, η Τερέζα Μέι θα πρέπει να δείξει πως και εκείνη έχει κατανοήσει πως η ευημερία, και όχι οι με καλές προθέσεις κοινοτοπίες της σοσιαλδημοκρατίας, είναι το κλειδί για τη βέλτιστη δυνατή εξέλιξη του Brexit. Θα πρέπει να δείξει πως η ταυτότητα της Βρετανίας μετά το Brexit θα είναι αυτή μιας εργατικής, ικανής χώρας – μία από τις πιο φιλόξενες για τις πιο αποδοτικές σε δημιουργία πλούτου εταιρείες και άτομα, και η πιο ευέλικτη σε ότι αφορά συμφωνίες με περιοχές με υψηλή ανάπτυξη σε όλον τον κόσμο, μία από τις πιο αξιόπιστες και αξιοσημείωτες στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας.
Η πρωθυπουργός έχει πει πως έχει βάλει τις τάξεις που «ίσα που τα βγάζουν πέρα» στην καρδιά της πολιτικής της ατζέντας. Αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Στη Βρετανία του Brexit αυτό θα πρέπει να σημαίνει ένα απλό πράγμα: να τις κάνει πλουσιότερες.