Ο θεός να βάλει το χέρι του το 2017… Έτσι κατέληγε το προηγούμενο σχόλιο μας και δυστυχώς έτσι αρχίζει το σημερινό.
Έχουμε ξεχάσει εντελώς ότι ήδη το προηγούμενο μνημόνιο έχει καταψηφιστεί από το ένα τρίτο της γερμανικής βουλής . Η οποία γερμανική βουλή απαιτεί βάσει της συμφωνίας την συμμέτοχη του ΔΝΤ στο πρόγραμμα για να συνεχίσει αυτό να υπάρχει.
Οι συνεχείς επιθέσεις από την ελληνική πλευρά ,συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κ.Στουρναρα προς το ΔΝΤ δείχνουν πως μάλλον αυτό το ενδεχόμενο απομακρύνεται. Σαν να υπάρχει ένα «μυστικό σχέδιο» αποβολής του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα.
Άρα αυτομάτως τίθεται ένα ερώτημα : Τι θα κάνει ο κ. Σόιμπλε; Θα αποδεχτεί την μη συμμέτοχη του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ; Και θα την φέρει προς έγκριση στην γερμανική Βουλή σε μια εξαιρετικά αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση ;
Κάνεις δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά! Με βάση τις σημερινές ισορροπίες κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Μόνη αμυδρή ελπίδα φαίνεται να είναι η συνεχής δημοκοπική άνοδος του κ. Σουλτς η οποία φυσικά συμφέρει την Ελλάδα καθώς εμφανίζεται πιο διαλλακτικός στο ελληνικό ζήτημα.
Υπάρχει βεβαία και το θέμα των χρονικών περιορισμών καθώς οι εκλογές της Γερμανίας είναι τον Σεπτέμβριο και η όποια νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί προς το τέλος του τρέχοντος έτους. Εάν η κατάσταση παραμείνει ως έχει σήμερα η Ελλάδα θα έχει ήδη πτωχεύσει τον Ιούλιο.
Υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα : Ακόμα και με μια νέα γερμανική κυβέρνηση με καγκελάριο τον κ. Σουλτς μπορεί κάνεις να είναι σίγουρος ότι η γερμανική κυβερνηση,στην οποία θα συμμετέχει και το κόμμα της κ.Μερκελ , θα ψηφίσει ένα νέο 4ο μνημόνιο υπέρ της Ελλάδος χωρίς την συμμέτοχη του ΔΝΤ ;
Άρα η κατάσταση θυμίζει την γνωστή έκφραση : Σάλτο μορτάλε… Κι αυτό διότι εάν οδηγηθεί το ΔΝΤ με τον ένα η τον άλλο τρόπο πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ως χώρα ότι η ροη χρημάτων αποκλειστικά και μόνο από την Ευρώπη θα συνεχιστεί ; Και για πόσο χρόνο ;
Ταυτόχρονα υπάρχει και η 3η αξιολόγηση που θεωρητικά θα έπρεπε να τελειώσει μετά το καλοκαίρι !!!! Γιατί ενώ όλοι έχουμε εστιάσει στην μεγάλη δόση του Ιουλίου αλλά οι χρηματοδοτικές της ανάγκες δεν σταματούν εκεί …
Στην αντίπερα όχθη η ανησυχία στις τράπεζες είναι έντονη, καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο για μείωση των καταθέσεων κατά 1,5 δισ. ευρώ στα 120 δισ. μεταξύ 2 Ιανουαρίου με 6 Φεβρουαρίου του 2017.
Τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου είναι επαρκή για την κάλυψη των δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους τους πρώτους 4-5 μήνες του τρέχοντος έτους, ακόμη και εν τη απουσία νέας εξωτερικής χρηματοδότησης της χώρας στο πλαίσιο του υφιστάμενου προγράμματος.
Ακόμη και σε περίπτωση απουσίας μέτρων μεσο-μακροπρόθεσμου χαρακτήρα για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η Ελληνική Δημοκρατία θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να καλύψει τις καθαρές δανειακές ανάγκες της 5-ετούς περιόδου μετά το πέρας του υφιστάμενου προγράμματος (2019-2023) μέσω σχετικά περιορισμένου δανεισμού από τις διεθνείς αγορές (της τάξης των € 7,5 δις ετησίως κατά μέσο όρο).
Βασική προϋπόθεση για την επίτευξη του προαναφερθέντος στόχου θα ήταν η σταδιακή επανάκτηση της πρόσβασης της Ελλάδας στις αγορές πριν το πέρας του υφιστάμενου προγράμματος.
Σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα, η απουσία περαιτέρω σημαντικής ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (στο πλαίσιο του σχετικού μεσο-μακροπρόθεσμου πλαισίου που αποφασίστηκε στο Eurogroup της 25ης Μαρτίου 2016) θα απαιτούσε την εξασφάλιση σημαντικά υψηλότερου δανεισμού από τις διεθνείς αγορές για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών, εγείροντας σοβαρές αμφιβολίες για τη βιωσιμότητας της δημοσιονομικής θέσης της χώρας.
Ενδεικτικά, βάσει του υφιστάμενου μακροοικονομικού σεναρίου, ο δανεισμός αυτός θα έπρεπε να ανέλθει, κατά μέσο όρο, σε επίπεδα άνω των €20 δις ετησίως την περίοδο 2023-2033, σε περίπου € 50 δις ετησίως την περίοδο 2034-2043 και σε € 80 δις με € 110 δις ετησίως την περίοδο 2044-2060.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν σε απλά ελληνικά ένα στοιχειό: Εάν θέλουμε ως λαός να διατηρήσουμε το σημερινό τρόπο ζωής μας θα πρέπει η χωρά να βγει σύντομα στις αγορές. Όσο αυτό δεν φαίνεται εφικτό λόγω μην ολοκλήρωσης των αξιολογήσεων αλλά και της συνεχιζόμενης αβεβαιότητας η πορεία προς τον γκρεμό είναι αναπόφευκτη.
Ι.Α.Φ