Γιατί, όταν η Σοβιετική Ένωση εξαφανίστηκε και η απειλή ήταν εμφανώς λιγότερο άμεση, οι ΗΠΑ συνέχιζαν να χρηματοδοτούν την άμυνα των δυτικών εθνών; Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο μεγαλοεπιχειρηματίας, το βλέπει αυτό ως μια κακή συμφωνία. Ο Στρατηγός Τζέιμς Μάτις, ο επικεφαλής του Πενταγώνου, λέει πως τα μέλη του ΝΑΤΟ θα πρέπει να πιάσουν τον στόχο για δαπάνες 2% του ΑΕΠ τους, διαφορετικά η Αμερική θα μειώσει τις δικές της δεσμεύσεις.
Η Ουάσινγκτον αξίζει κάποια κατανόηση. Δαπανά 3,61% του τεράστιου ΑΕΠ της για έναν στρατό του οποίου τα καθήκοντα συμπεριλαμβάνουν την υπεράσπιση της Γερμανία, η οποία δαπανά μόλις 1,19%. Ακόμη και η Βρετανία, η οποία θεωρεί τον εαυτό της ενθουσιώδες μέλος του ΝΑΤΟ, τώρα κατηγορείται ότι έχει πέσει κάτω από τον στόχο του 2%. Το ΝΑΤΟ υποτίθεται πως είναι μια συλλογική αμυντική συμφωνία, όχι μια πολεμική μηχανή χρηματοδοτούμενη από τη Αμερική. Συνεπώς, η απαίτηση κάθε μέλος να τηρήσει τα καθήκοντά του είναι λογική.
Δε θα πρέπει, ωστόσο, να αποσπάσει την προσοχή από τον στόχο του ΝΑΤΟ. Υπάρχει ο κίνδυνος ανάμεσα στις διαμάχες για τα οικονομικά ο κόσμος να ξεχάσει την πολύ πραγματική απειλή που κρύβει η ισλαμιστική τρομοκρατία ή η Ρωσία, και τον ρόλο που μπορεί να παίξει – και πρέπει να παίξει – το ΝΑΤΟ στην αντιμετώπισή τους. για παράδειγμα, η προσπάθεια τεμαχισμού της Ουκρανίας ήταν ενδεικτική μιας επιθετικής, δικτατορικής προσέγγισης στην εξωτερική πολιτική που θυμίζει τα χειρότερα της Σοβιετικής Ένωσης.
Όπως και η ΕΣΣΔ, η σύγχρονη Ρωσία μετρά τη δύναμή της με βάση τις αδυναμίες των αντιπάλων της. Εάν η Δύση εμφανιστεί διχασμένη και διστακτική να δράσει, η Ρωσία θα ενθαρρυνθεί. Είναι πάντα χρήσιμο να επανεξετάζουμε τους παλιούς τρόπους με τους οποίους κάνουμε τα πράγματα, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η Ευρώπη θα πρέπει να πληρώσει περισσότερο για τη δική της άμυνα. Όμως μέσα από αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να αναδειχθεί ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στην επιθετικότητα της Μόσχας.