Η Γαλλία βρίσκεται στην αρχή μιας νέας εποχής. Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, οι πολίτες της χώρας θα ξέρουν εάν θα έχουν πρόεδρο την Marine Le Pen ή τον Emmanuel Macron. Αυτός που θα διαλέξουν θα διαμορφώσει το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρώπη και στη Δύση.
Η επιλογή είναι τόσο έντονη όσο και τρομακτική και συναρπαστική. Η Le Pen, της οποίας το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο κέρδισε το 22% των ψήφων και ήρθε δεύτερο στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 23 Απριλίου, εκπροσωπεί το σήμα του ευρωπαϊκού λαϊκισμού που είναι εσωστρεφές, κατά της μετανάστευσης, και κατά της ΕΕ στο βαθμό που οι υποστηρικτές της πιστεύουν ότι η Γαλλία μπορεί να προχωρήσει μόνη της. “Οι Γάλλοι ψηφοφόροι πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία, η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει τον πολιτισμό μας σε κίνδυνο”, δήλωσε η Le Pen μετά από τα προκαταρκτικά αποτελέσματα.
Ο Macron, του οποίου το κεντρώο κίνημα En Marche! μόλις πριν από ένα χρόνο αποτελούνταν από μια πλούσια ομάδα ιδεαλιστών και δραστήριων νέων ανθρώπων, θέλει η Γαλλία να ανακτήσει τη θέση της στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αυτό σημαίνει να δοθεί τέλος στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παράλυση σε αυτό το ιδρυτικό μέλος της ΕΕ. Σημαίνει επίσης την επανέναρξη μιας φιλελεύθερης ατζέντας για τη Γαλλία, της οποίας οι επιπτώσεις σε άλλα μέρη της Ευρώπης δεν θα πρέπει να υποτιμούνται.
Κερδίζοντας το 24% των ψήφων στον πρώτο γύρο, ο Macron έδειξε ότι η Γαλλία θέλει να αλλάξει. “Οι άνθρωποι της Γαλλίας ήθελαν αλλαγή απελπισμένα… Σε ένα χρόνο έχουμε αλλάξει εντελώς την γαλλική πολιτική κατάσταση”. δήλωσε στους υποστηρικτές του ο Macron.
Το γεγονός ότι ο Macron δεν απέφυγε ποτέ να αναφερθεί στην εκστρατεία του υπέρ της Ευρώπης, καταδεικνύει ότι η Ευρώπη έχει σημασία για τη Γαλλία όσο έχει η Γαλλία για την Ευρώπη. Από την άποψη αυτή, οι διαφορές μεταξύ της Le Pen και του Macron δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρες. Ό,τι γίνει στις 7 Μαΐου, στο δεύτερο γύρο των εκλογών, θα επηρεάσει την Ευρώπη και τη δυτική φιλελεύθερη τάξη με πολλούς τρόπους.
Τώρα που η ΕΕ αποχαιρετά τη Βρετανία και μαζί με αυτή, τη βρετανική επιρροή, η οποία είχε σε κάθε περίπτωση μειωθεί τα τελευταία χρόνια, εναπόκειται στη Γαλλία να διασφαλίσει ότι η Ευρώπη μπορεί να προχωρήσει. Η Γαλλία δεν μπορεί να το κάνει αυτό με μια αδύναμη οικονομία, μια ατροφική πολιτική τάξη και μια άθλια πολιτική ενοποίησης. Το Παρίσι χρειάζεται επίσης τον παραδοσιακό σύμμαχό του, το Βερολίνο, να προχωρήσουν την ΕΕ μπροστά. Η Γερμανία δεν είναι ούτε πρόθυμη ούτε ικανή να το κάνει μόνη της.
Ο Macron έχει υποσχεθεί να τα διορθώσει όλα αυτά εάν κερδίσει. Αυτά τα βήματα θα χρειαστούν χρόνο για να εφαρμοστούν. Αλλά το θέμα είναι πως μια νίκη του Macron θα αλλάξει τη δυναμική της Ευρώπης. Το κέντρο βάρους της ΕΕ, το οποίο έχει μετατοπιστεί στο Βερολίνο τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της αδυναμίας της Γαλλίας, θα μπορούσε να επαναφερθεί.
Εάν συμβεί αυτό, αυτή η μετατόπιση θα μπορούσε επίσης να διοχετεύσει την απαιτούμενη ενέργεια στις αποτυχημένες πολιτικές ασφάλειας, άμυνας και εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης. Οι σύμβουλοι του Macron δεν έχουν αυταπάτες για την ανάγκη που έχει η Ευρώπη να συνεργαστεί πολύ πιο στενά για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία, να μοιραστεί πληροφορίες, να διασφαλίσει άριστα εκπαιδευμένες δυνάμεις ασφαλείας, και να αναπτύξει αξιόπιστες αμυντικές δομές. Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στη Νίκαια, και στο Παρίσι, όχι απλώς παραβίασαν την ζώνη άνεσης της Ευρώπης. Επιβεβαίωσαν επίσης την ανάγκη για μια πιο ενοποιημένη πολιτικά Ευρώπη.
Ωστόσο, οι σύμβουλοι του Macron γνωρίζουν επίσης ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η δημοκρατία στην Ευρώπη, είναι σχεδόν δυσλειτουργικός. Η τελετουργική επίσκεψη στα εκλογικά κέντρα μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, δεν είναι πλέον αρκετή σε εθνική ή σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αλλά η χαμηλότερη προσέλευση των ψηφοφόρων σε πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ επανειλημμένως, επιβεβαιώνουν την αποσύνδεση μεταξύ των πολιτών και των ελίτ, την οποία έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν τα λαϊκιστικά κινήματα.
Στη Γαλλία, η υψηλή προσέλευση του 79% στις 23 Απριλίου ίσως έχει επηρεάσει αυτή την τάση. Το υψηλό ποσοστό συμμετοχής οφειλόταν σε διάφορους παράγοντες. ΟΙ Γάλλοι ήθελαν να ψηφίσουν εναντίον της διαιώνισης των συστημικών κομμάτων. Στο τέλος, επέλεξαν δύο διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες που είτε αμφισβητούν είτε προωθούν τις φιλελεύθερες παραδόσεις της Γαλλίας. Ο Macron και η Le Pen τους προσέφεραν αυτή την επιλογή.
Οι πολιτικές της le Pen αμφισβητούν όχι μόνο το κατεστημένο, αλλά επίσης την θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη. Η Γαλλία της -εάν μπορούμε να την πιστέψουμε- θα ήταν κλειστή για τους συμμάχους της και στον κόσμο, αν και μεγάλο μέρος της οικονομίας της χώρας εξαρτάται από τις εξαγωγές, ενώ η ασφάλειά της και η άμυνα απαιτούν ειδική συνεργασία με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, και τους Ευρωπαίους εταίρους της. Μια προεδρία της Le Pen θα αποδυνάμωνε τη Γαλλία και πιθανώς θα υπέγραφε τη θανατική καταδίκη της ΕΕ. Αυτές τις επιλογές αντιμετωπίζει η Γαλλία και η Ευρώπη.