Ο θυμωμένος εθνικισμός της Le Pen έδωσε φωνή στην ευρεία δυσαρέσκεια των πολιτών με την ΕΕ, η οποία απειλεί όχι μόνο την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης αλλά και την επιβίωση της ίδιας της Ένωσης. Αυτό το αντιευρωπαϊκό αίσθημα υπερβαίνει την υποψηφιότητά της. Ένας στους τρεις ψηφοφόρους υποστήριξαν την Le Pen, ενώ πολλοί υποστηρικτές του Macron είναι κάτι λιγότερο από ενθουσιώδεις. Η δυσαρέσκεια για την ΕΕ παραμένει και όχι μόνο στην Γαλλία. Οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να το αναγνωρίσουν αυτό και να βοηθήσουν τον Μacron να αποδείξει ότι η Le Pen έκανε λάθος.
Σίγουρα, η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας θα πρέπει να είναι φιλόδοξη για το δικό της συμφέρον. Η εσωτερική μεταρρύθμιση που αποσκοπεί στη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της γαλλικής οικονομίας κρίνεται απαραίτητη, όπως έχει υποστηρίξει ο Macron και αυτό δεν θα είναι εύκολο για έναν πρόεδρο που δεν διαθέτει πολιτικό κόμμα. Αλλά επίσης είχε δίκιο όταν είπε ότι η ΕΕ πρέπει να αλλάξει. Συγκεκριμένα, ζήτησε μεγαλύτερη δημοσιονομική ευελιξία και περισσότερα βήματα στην κατεύθυνσης της ολοένα στενότερης ένωσης. Η Ευρώπη χρειάζεται και τα δύο.
Γιατί η περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αναμένεται να μετριάσει το αντι-ευρωπαϊκό αίσθημα αντί να το κλιμακώσει; Επειδή οι υφισταμένες συνθήκες έβαλαν τροχοπέδη στην ανάκαμψη της Ευρώπης και απειλούν να αποδυναμώσουν τις οικονομίες της μακροπρόθεσμα. Ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμηθεί η αντιπάθεια της ΕΕ είναι να αντιμετωπιστεί η υποκείμενη οικονομική ασθένεια.
Μια νέα προσέγγιση της δημοσιονομικής πολιτικής είναι ζωτικής σημασίας. Οι κανόνες της ΕΕ θέτουν αδικαιολόγητα αυστηρά όρια στο δημόσιο δανεισμό. Και ναι, αυτά συνεχώς παραβιάζονται. Εντούτοις, είναι καταστροφικά και καθιστούν δυσκολότερη την ορθή εφαρμογή της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ παράλληλα πείθουν τους ψηφοφόρους ότι οι δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ ευθύνονται για τα οικονομικά τους δεινά.
Οι χώρες τις ευρωζώνης κάνουν χειρότερα τα πράγματα γιατί δεν συγκεντρώνουν σχεδόν ποτέ τους δημοσιονομικούς πόρους τους. Τα χρήματα δεν ρέουν αυτόματα από περιοχές που αναπτύσσονται γρήγορα προς εκείνες που υπάρχει πρόβλημα, όπως σε οποιαδήποτε ομαλή και εύρυθμη οικονομία. Αυτό είναι το μοιραίο ελάττωμα του συστήματος του ευρώ, επειδή η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά χώρα για την καταπολέμηση της επιβράδυνσης της οικονομίας. Η παρατεταμένη ύφεση της Ευρώπης απέδειξε αυτό που οι οικονομολόγοι γνώριζαν από καιρό: Η νομισματική ένωση απαιτεί τουλάχιστον κάποια περιορισμένη μορφή δημοσιονομικής ένωσης.
O Macron πρότεινε έναν κοινό προϋπολογισμό για την ευρωζώνη, ο οποίος θα επιτρέπει τη χρηματοδότηση των δαπανών για υποδομές από ευρωομόλογα. Οι συντηρητικοί της Ευρώπης σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής, με πρώτη τη Γερμανία, θα φανούν απρόθυμοι, καθώς φοβούνται ότι οι δικοί τους φορολογούμενοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν τον τελικό λογαριασμό για τις υπερβολές των άλλων κυβερνήσεων. Η επιφυλακτικότητα είναι δικαιολογημένη, αλλά υπάρχουν τρόποι για να προφυλαχθούν από αυτό. Πρέπει να ξεκινήσει μια ειλικρινής συζήτηση.
Ο Macron έχει υποσχεθεί να μεταρρυθμίσει την ΕΕ και η ένωση αναμφίβολα χρειάζεται μεταρρύθμιση. Οι εκλογές αυτές έδωσαν στους ηγέτες της Ευρώπης μια νέα ευκαιρία. Θα πρέπει να την εκμεταλλευτούν.