Η εντυπωσιακά γρήγορη άνοδος του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν σημαίνει πως είναι ακόμη δύσκολο να γνωρίζουμε πώς θα κυβερνήσει σε πολλά θέματα. Με εμπειρία στα χρηματοπιστωτικά και τα οικονομικά, πολλοί εικάζουν πως θα εστιάσει στην εσωτερική πολιτική. Άλλωστε, ο νέος γάλλος πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικά καμία εμπειρία σε θέματα εθνικής ασφάλειας.
Οι πρώτες ενδείξεις, ωστόσο, μαρτυρούν το αντίθετο – πως ο Μακρόν θα εμπλακεί σημαντικά στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής. Παρ’ όλες τις συζητήσεις περί πολυμερισμού κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, ο Μακρόν φαίνεται να είναι γεράκι, πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική δύναμη και την πολιτική επιρροή της Γαλλίας στην παγκόσμια σκηνή.
Ο Μακρόν έχει δείξει πως θα αφήσει τα περισσότερα πρώτα βήματα των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων στο υπουργικό του συμβούλιο, υπό τον πρωθυπουργό Εντουάρ Φιλίπ. Εν τω μεταξύ, έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την εντολή της προεδρίας για την εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τον στρατό και τη μάχη κατά της τρομοκρατίας.
Με τους ιστορικούς δεσμούς με τη Μέση Ανατολή, τις επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους και τον μεγάλο αριθμό γάλλων μαχητών στο Ισλαμικό Κράτος, μόνο ίσως οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδιαφέρονται περισσότερο από τη Γαλλία για τη μάχη κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ευρύτερα, η Γαλλία παραμένει ένας σημαντικός παίκτης στη γεωπολιτική σκηνή, μία από τις πολύ λίγες χώρες με παγκόσμιας εμβέλειας ναυτικό, αντιπυρηνικές δυνατότητες και στρατιωτική παρουσία σε κάθε ήπειρο (κάτι που δεν ισχύει, ας πούμε, για την Κίνα ή τη Ρωσία).
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο φιλοευρωπαίος Μακρόν μίλησε για πολυμερισμό, ζητώντας μια κοινή ευρωπαϊκή άμυνα. «Πρέπει να θεσπίσουμε μια στρατηγική αυτονομία σε ευρωπαϊκό επίπεδο» ανέφερε κάποια στιγμή. Πολλές από τις προεκλογικές υποσχέσεις του, όπως το να φτάσει το 2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που προβλέπει το ΝΑΤΟ για τις αμυντικές δαπάνες, ή να δημιουργήσει ένα νέο σώμα για τον κυβερνοχώρο, ήταν είτε κοινές απόψεις είτε βρίσκονταν ήδη σε στάδιο σχεδιασμού. Όμως από τις πράξεις του από τότε, είναι ξεκάθαρο πως ο Μακρόν θέλει τη Γαλλία σε ηγετική θέση.
Είναι επίσης ξεκάθαρο πως απολαμβάνει τον ρόλο του ως επικεφαλής του στρατού. Η τελετή της ορκωμοσίας του είχε στρατιωτικούς τόνους ασυνήθιστους ακόμη και για τη Γαλλία. Επανέφερε το γαλλικό υπουργείο Άμυνας στο όνομα της εποχής του Σαρλ ντε Γκολ – «Ministere des Armees», υπουργείο των στρατών – μια κίνηση με συμβολικό βάρος. Έχει κάνει πολλαπλές επισκέψεις σε τραυματισμένους βετεράνους και σε γαλλικές στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό. Σίγουρα θυμάται από την παρουσία του στα Ηλύσια υπό τον Φρανσουά Ολλάντ πως οι αποφασιστικές στρατιωτικές κινήσεις του τελευταίου ήταν ο μόνος παράγοντας της προεδρίας του που παρέμεινε ανθεκτικά δημοφιλής στο γαλλικό κοινό. Με στρατιωτικές δυνάμεις να περιπολούν καθημερινά τους δρόμους της Γαλλίας σε ένδειξη δύναμης κατά της τρομοκρατίας, τα ζητήματα ασφαλείας είναι σε προτεραιότητα για πολλούς γάλλους ψηφοφόρους.
Ο Μακρόν είναι αρκετά έξυπνος για να αντιληφθεί πως μια αμυντική πολιτική σε επίπεδο ΕΕ ήταν πάντα μια ουτοπία, και πως οι στρατιωτικές προσπάθειες χρειάζονται μονομερείς ενέργειες, ή ειδικές συνεργασίες αντί για υπερεθνικές συμμαχίες, όπως έγινε στην περίπτωση της γαλλικής προσπάθειας στην περιοχή του Σαχέλ στην Αφρική, όπου ο γαλλικός στρατός έχει ηγηθεί στη μάχη κατά φίλων προς την Αλ Κάιντα επαναστατών σε χώρες όπως το Τσαντ και το Μάλι. Επιπλέον, η απρόβλεπτη πολιτική υπό το Ντόναλντ Τραμπ σημαίνει πως «οι ευρωπαίοι πρέπει να μάθουν να ζουν με το γεγονός πως μακροπρόθεσμα η Ουάσινγκτον θα τείνει να ενδιαφέρεται λιγότερο για την ασφάλεια στην ήπειρό μας», όπως το έθεσε ο Μακρόν προεκλογικά.
Ως πρόεδρος, ως εκ τούτου, ο Μακρόν έχει δώσει πολλά ακόμη σημάδια πως έχει σκοπό να είναι ένας αποφασιστικός επικεφαλής, ένας που πρώτα θα ενεργεί και μετά θα αναζητά συμμαχίες. Μαζί με το εμπόριο, το πρώτο θέμα της ατζέντας της πρώτης διμερούς συνόδου κορυφής με τον ιάπωνα πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε, βρίσκεται η ενισχυμένη αμυντική και πυρηνική συνεργασία, μία κίνηση που αντικατοπτρίζει τις στρατηγικές φιλοδοξίες της Γαλλίας στον Ειρηνικό (όπου έχει σημαντική παρουσία μέσω των υπερπόντιων εδαφών της) σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις της στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ.
Όμως το πιο χαρακτηριστικό σημάδι ήρθε από μια στιγμή που δεν παρατηρήθηκε ιδιαίτερα κατά την κοινή του συνέντευξη τύπου με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν μετά την πρώτη τους συνάντηση. Ερωτηθείς για τη χρήση των χημικών όπλων στη Συρία, ο Μακρόν απάντησε, «υπάρχει μια ξεκάθαρη κόκκινη γραμμή από την πλευρά μας», ένα ξεκάθαρο καρφί για την άρνηση του Μπαράκ Ομπάμα να τηρήσει αυτήν την κόκκινη γραμμή. Επιπλέον, προσέθεσε, «οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων θα απαντηθεί με αντίποινα και αντεπίθεση, τουλάχιστον από τους γάλλους».
Το μήνυμα δεν είχε ως αποδέκτες μόνο τη Μόσχο και τη Δαμασκό, αλλά και την Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο: η Γαλλία θα δράσει όποτε χρειαστεί, μόνη της εάν χρειαστεί.