Τα όπλα του Αυγούστου είναι στραμμένα και έτοιμα. Ο Ντόναλντ Τραμπ αναρωτιέται δυνατά αν πρέπει να απολύσει τον γενικό του εισαγγελέα Τζέφερσον Σέσιονς.
Προερχόμενη από την κορυφή, αυτή η εικασία μπορεί να τελειώσει μόνο με την αναχώρηση του κ. Σέσιονς. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ σκέφτεται επίσης ποιος θα τον απαλλάξει από τον ενοχλητικό ειδικό σύμβουλο, Ρόμπερτ Μιούλερ. Και αυτό μάλλον θα τελειώσει με τη φυγή κ. Μιούλερ. Και τα δύο είναι θέμα χρόνου. Το πιθανότερο να γίνουν τον Αύγουστο. Αλλά θα μπορούσε να διαρκέσει μήνες. Ή μέχρι αύριο.
Το θέμα είναι ότι ο κ. Τραμπ θα κάνει ό, τι χρειάζεται για να εμποδίσει την έρευνα. Η τελευταία του κλιμάκωση προκλήθηκε από την απόφαση του κ. Μιούλερ να διευρύνει την έρευνά του για να συμπεριλάβει τις οικονομικές συναλλαγές του Οργανισμού Trump με τη Ρωσία. Οι φήμες στην Ουάσινγκτον ήθελαν τον Βλαντιμίρ Πούτιν να διαθέτει ενοχοποιητικές καταγραφές του κ. Τραμπ. Η ιδέα μιας τέτοιας «συμμορίας» θα μπορούσε να αναζωπυρώσει την όρεξή μας. Αλλά πάντα φαινόταν υπερβολική. Αντίθετα, υπάρχει αρκετός λόγος να εξεταστεί η ιστορία των συναλλαγών του κ. Τραμπ με ρώσους συνεργάτες.
Όσο περισσότερο προχωρά κ. Μιούλερ, τόσο περισσότερο πανικοβάλλεται ο κ. Τραμπ. Οι αντιδράσεις του προδίδουν τα κίνητρά του. Κανένας λογικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κ. Τραμπ είναι πρόθυμος να ανοίξει τα βιβλία του. Αφού αρνήθηκε να δημοσιεύσει τις φορολογικές του δηλώσεις, διακινδυνεύει μια συνταγματική κρίση για να εμποδίσει τις δυνάμεις επιβολής νόμου των ΗΠΑ από το να ασχοληθούν με τις επιχειρηματικές τους συναλλαγές. Τα δύο είναι προφανώς συνδεδεμένα. Αργά ή γρήγορα, οι σοβαροί ερευνητές καταλήγουν να ακολουθούν τα χρήματα. Ο κ. Μιούλερ δεν είναι τίποτα, αν όχι σχολαστικός. Ο κ. Τραμπ δεν είναι τίποτα, αν όχι αδίστακτος.
Η μόνη λογική κατάληξη είναι η σύγκρουση. Το ερώτημα είναι αν η αμερικανική δημοκρατία μπορεί να βγει ζωντανή. Οι συγκρίσεις με το Watergate είναι συχνά εύκολες. Αλλά η «Σφαγή του Σαββατόβραδου» του Ρίτσαρντ Νίξον τον Οκτώβριο του 1973 είναι πάρα πολύ πειστικός παραλληλισμός για να αγνοηθεί. Ο Έλιοτ Ρίτσαρντσον, ο γενικός εισαγγελέας του, παραιτήθηκε αφού αρνήθηκε να απολύσει τον ειδικό εισαγγελέα Άρτσιμπαλντ Κοξ. Στη συνέχεια, ο αναπληρωτής γενικός εισαγγελέας, Γουίλιαμ Ράκελσαους, παραιτήθηκε για τον ίδιο λόγο. Μόνο στην τρίτη προσπάθεια θα κατάφερνε ο Νίξον να βρει αξιωματούχο που θα δεχόταν το αίτημά του. Αυτός ήταν ο Ρόμπερτ Μπορκ.
Ο κ. Τραμπ αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Έχοντας αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με τις έρευνες της Ρωσίας, ο κ. Σέσιονς δεν έχει την εξουσία να απολύσει τον κ. Μιούλερ. Αλλά ο αναπληρωτής του, Ροντ Ρόσενσταϊν, είναι απίθανο να το πράξει εξ αρχής. Ήταν αυτός που διόρισε τον κ. Μιούλερ αφού απέλυσε τον Μάιο τον Τζέιμς Κόμι, επικεφαλής του FBI. Συνεπώς, ο κ. Τραμπ ασχολείται με τη φθορά τόσο του κ. Σέσιονς όσο και του κ. Ρόσενσταϊν. Προετοιμάζει τη βάση του για τον εκκαθαρισμό που έρχεται. Μπορεί να πει κανείς ό, τι θέλει για τον κ. Τραμπ, αλλά είναι ευκολότερο να το διαβαστεί από τον σηματοδότη.
Σε αυτό το σημείο θα ξεσπούσε μια συνταγματική κρίση. Οι ιδρυτές της Αμερικής δημιούργησαν ένα σύστημα βασισμένο στους νόμους, όχι στα πρόσωπα. Αλλά εξαρτάται από τους ανθρώπους να στηρίξουν το σύστημα. Θεωρητικά, τίποτα δεν εμποδίζει τον κ. Τραμπ να κάνει ό, τι θέλει. Οι περισσότεροι συνταγματικοί δικηγόροι λένε ότι δεν μπορεί να ασκηθεί αγωγή σε εν ενεργεία πρόεδρο – ακόμη και αν έχει παρακωλύσει επανειλημμένα τη δικαιοσύνη. Εάν ο κ. Μιούλερ απολυθεί, με άλλα λόγια, κανένα δικαστήριο δεν θα τον επαναφέρει. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Σέσιονς, και για όσους ακόμη βρίσκονται στην αλυσίδα που του κ. Τραμπ που θα τον ακολουθήσει.
Το τελικό δίχτυ ασφαλείας της αμερικανικής δημοκρατίας είναι η κοινή γνώμη. Μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι αμερικανοί δεν έχουν εξοργιστεί για τις έρευνες για τη Ρωσία. Είναι δύσκολο να τους κατηγορήσουμε. Οι άνθρωποι στην Ουάσινγκτον έχουν εμμονή με τις καθημερινές δραματικές ανατροπές. Αλλά οι περισσότεροι απλοί αμερικανοί δεν έχουν τον χρόνο να απορροφήσουν τα ατελείωτα κύματα των λεπτομερειών. Ποιος νοιάζεται εάν ο κ. Σέσιονς κατά τη διάρκεια της εκστρατείας πραγματοποίησε αδήλωτες συναντήσεις με τον ρώσο πρεσβευτή; Η πολιτική είναι ένα βρώμικο παιχνίδι και οι άνθρωποι που ρίχνουν λάσπη είναι συνήθως καλυμμένοι από αυτήν και οι ίδιοι.
Το άλλο δίχτυ ασφαλείας είναι η μομφή. Εκτός αν η κοινή γνώμη στραφεί απότομα κατά του κ. Τραμπ, είναι απίθανο να ενεργήσει ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους. Ο Νίξον δεν είχε τόπο να κρυφτεί όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε μαγνητοφωνήσει τις συνομιλίες του Οβάλ Γραφείου. Η Σφαγή του Σαββατόβραδου ήταν η τελευταία προσπάθειά του να εμποδίσει τις ταινίες να πέσουν στα χέρια των πολιτών. Μόνο μετά τη δημοσίευσή τους ένας κρίσιμος αριθμός Ρεπουμπλικάνων στράφηκε εναντίον του Νίξον. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια μιας πολύ λιγότερο κομματικοποιημένης εποχής από σήμερα.
Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό που προστατεύει τον κ. Σέσιονς είναι ότι είναι πιο τραμπικός από τον κ. Τραμπ. Τους τελευταίους μήνες ασχολήθηκε με την εφαρμογή του «πρώτα η Αμερική» στην πράξη, ενισχύοντας τις απελάσεις των παράνομων μεταναστών. Αυτό του έχει κερδίσει φίλους σε μέσα όπως η Breitbart News. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επιθέσεις του κ. Τραμπ επικεντρώνονται στην αποτυχία του κ. Σέσιονς να ασκήσει δίωξη στη Χίλαρι Κλίντον. Ο κ. Τραμπ χρειάζεται βάση για να ζητήσει το κεφάλι του κ. Σέσιονς λόγω της υποτιθέμενης ηπιότητάς του προς την «διεφθαρμένη Χίλαρι». Όπως είπαμε, μπορείτε να διαβάσετε τον κ. Τραμπ με την πρώτη ματιά.