Τα κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας κέρδισαν μια τεράστια πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, με λίγο λιγότερο από το ήμισυ των λαϊκών ψήφων. Καμία από τις πλευρές αυτής της διαμάχης δεν μπορεί νομίμως να απαιτήσει εντολή για οτιδήποτε.
Ωστόσο, η ψηφοφορία αποτέλεσε εμπόδιο για τον Πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι. Εάν βασιζόταν ότι η υποστήριξη των αυτονομιστών θα υποχωρούσε, έμεινε απογοητευμένος. Εν τω μεταξύ, ο Κάρλες Πουτζδεμόν – ο άνθρωπος πίσω από την παράνομη δήλωση ανεξαρτησίας της περιοχής, αυτοεξόριστος στις Βρυξέλλες και που αντιμετωπίζει κατηγορίες στην Ισπανία – μένει ακλόνητος ως πρωτοστάτης του κινήματος.
Καμία πλευρά σε αυτό το θλιβερό έπος δε δικαιώθηκε. Η Μαδρίτη προκάλεσε άσκοπα την Καταλονία, καταργώντας κάποια από την αυτονομία της περιοχής. Οι αποσχιστές απάντησαν με ένα παράνομο δημοψήφισμα και το ακολούθησαν με μια εξίσου παράνομη δήλωση ανεξαρτησίας. Η Μαδρίτη ανταγωνίστηκε περαιτέρω τους αυτονομιστές χρησιμοποιώντας υπερβολική δύναμη προσπαθώντας (και αποτυγχάνοντας) να εμποδίσει το δημοψήφισμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λάθος να πούμε ότι ο Ραχόι διέπραξε λάθος όταν κήρυξε εκλογές. Έχοντας κλείσει τη νόμιμη κυβέρνηση της περιοχής, δεν είχε πολλές επιλογές. Το λάθος του ήταν να αφήσει το αδιέξοδο να φτάσει σε αυτό το σημείο. Η άρνηση συμβιβασμού – και στις δύο πλευρές – είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει.
Ο παραλογισμός εδώ είναι ότι ένα ελεύθερο και δίκαιο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία θα είχε μάλλον καταλήξει όπως θα ήθελε η Μαδρίτη. Και ο Ραχόι θα μπορούσε πιθανότατα να έχει καταργήσει το αίτημα για ψηφοφορία αν ήταν πρόθυμος να συζητήσει την αποκατάσταση της αυτονομίας που η Καταλονία είχε απολαύσει στο παρελθόν. Η θέση της Μαδρίτης, ουσιαστικά, είναι ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να συζητηθεί, πολύ λιγότερο να ψηφιστεί.
Αυτό το πείσμα είναι αναμφίβολα δημοφιλές στους υποστηρικτές του Ραχόι, καθώς και στους ψηφοφόρους που βρίσκονται στην Ισπανία και οι οποίοι έχουν κουραστεί από τις διαμαρτυρίες της Καταλονίας. Όμως, το καλύτερο αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης – και ένα καλό σημείο – είναι μια διευθέτηση βασισμένη στη συζήτηση. Ο Ραχόι πρέπει να αγνοήσει τις προκλήσεις μιας ανανεωμένης αυτονομιστικής συμμαχίας και να σταθεί στο ύψος αυτής της πρόκλησης. Οι αποσχιστές, από την πλευρά τους, πρέπει να περιορίσουν την αλλαζονία και να σκεφτούν το γεγονός ότι οι περισσότεροι καταλανοί δεν υποστήριξαν την προσπάθειά τους.
Για να καταλήξουν σε μια συμφωνία, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει. Φοβούμενη ότι θα ενθαρρύνει το αυτονομιστικό συναίσθημα αλλού, η ΕΕ έχει κρατήσει μέχρι στιγμής την απόστασή της, δηλώνοντας ότι πρόκειται για καθαρά εσωτερικά θέματα. Αλλά ο λαός της Καταλονίας είναι πολίτες της ΕΕ, και η ΕΕ πρέπει να έχει επίγνωση των δικαιωμάτων τους.
Αυτά τα δικαιώματα δεν περιλαμβάνουν την ανεξαρτησία – σίγουρα όχι αν οι περισσότεροι καταλανοί δεν το θέλουν – αλλά θα πρέπει να περιλαμβάνουν συνομιλίες για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν μεγαλύτερη περιφερειακή αυτονομία. Η απαλή πίεση από την Ευρώπη μπορεί να βοηθήσει το Ραχόι να κάνει το σωστό.