Πριν από μερικές μέρες μία ομάδα της πρώτης εθνικής παρέβη το νόμο περί πολυ-ιδιοκτησιας με αποτέλεσμα οι αρμόδιες αρχές να πρέπει να την υποβιβάσουν στη Β εθνική κατηγορία. Το θέμα όπως αναμενόταν εγινε viral σε όλα τα social media ωσπου με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο που δεν έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό η συγκεκριμένη ομάδα απείλησε ότι θα κόψει την Ελλάδα στη μέση αποκλείοντας την εθνική οδό στα Τεμπη.
Σχεδόν άμεσα το ίδιο απόγευμα η εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου πέρασε τροπολογία στη Βουλή με την οποία αλλάζει η ποινή του υποβιβασμού στην δεύτερη εθνική κατηγορία για τα παραπτώματα στα οποία είχε υποπέσει η ομάδα και προβλέπονταν νέες ποινές αφαίρεσης 5 έως 10 βαθμών. Η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει ακόμα τελειώσει και καμία ποινή δεν είχε επιβληθεί στη συγκεκριμένη ομάδα.
Λίγες μέρες μετά το συγκεκριμένο γεγονός η επίσης εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου αποφάσισε να δώσει μία λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα με την κατασκευή κάποιων κλειστών κέντρων φιλοξενίας σε ένα νησί του Βορείου Αιγαίου.
Η πλειοψηφία των κατοίκων του συγκεκριμένου νησιού για δικούς της λόγους έκρινε ότι δεν επιθυμεί την κατασκευή του συγκεκριμένου κέντρου μεταναστών στο νησί της και προέβη σε μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η κυβέρνηση να στείλει αρκετές διμοιρίες ΜΑΤ στο νησί.
Μετά από τις γνωστές αντεγκλήσεις οι διμοιρίες αυτές αποχώρησαν χωρίς να προχωρήσει η απόφαση κατασκευής του κέντρου από την εκλεγμένη ελληνική Κυβέρνηση.
Τα δύο αυτά γεγονότα αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας θέτουν αναπάντεχα εκ νέου ένα ερώτημα που είχε θέσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πολλές δεκαετίες πριν:
Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Ενα πολύ σημαντικό ερώτημα που παρά την λακωνικότητα με την οποία το έθεσε ο πάλαι ποτέ εθνάρχης είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Στις δημοκρατίες δυτικού τύπου ο λαός κάθε τέσσερα χρόνια αποφασίζει για το ποιος και με ποιο τρόπο θα καθορίσει τις τύχες του σε ένα πολίτευμα που έχουμε την τιμή να έχουμε προσφέρει στον υπόλοιπο κόσμο ως Έλληνες
Τι συμβαίνει ομως όταν μία μικρή μειοψηφία, αλλά τοπική πλειοψηφία αντιδρά σε μία συγκεκριμένη απόφαση της εκλεγμένης Κυβέρνησης;
Πρέπει η εκλεγμένη κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο ώστε να εφαρμόσει τις αποφάσεις της για τις οποίες θα κριθεί στις επόμενες εκλογές ή δικαιολογείται η οποιαδήποτε οπισθοχώρησε ενόψει της λαϊκής αγανάκτησης;
Η κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση στη δυτική Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει πολλά και περίπλοκα προβλήματα τα οποία αναμφίβολα θα προκαλούν πάντα την αντίδραση κάποιων μικρών μειοψηφιών.
Τι συμβαίνει σε ένα κράτος αλλά και στην ίδια τη δημοκρατία όταν μία οποιαδήποτε κυβέρνηση υποχωρεί υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων;
Εκτός από το προφανές της ικανοποίησης δηλαδή του αιτήματος της εκάστοτε μικρής πλειοψηφίας είτε αυτό πρόκειται για τον υποβιβασμό μιας αγαπημένης ομάδας είτε για την κατασκευή ενός κέντρου μεταναστών δίπλα μας η βαθύτερη συνέπεια τέτοιων υπαναχωρήσεων είναι ουσιαστικά ο αργός θάνατος της έννοιας της δημοκρατίας
Διότι έτσι ουσιαστικά μία κοινωνία μαθαίνει πως αν υπάρχουν μαζικές αντιδράσεις σε κάποια απόφαση της εκλεγμένης Κυβέρνησης η απόφαση αυτή μπορεί να αλλάζει.
Ποιος ο λόγος λοιπόν να κάνουμε εκλογές;
Τι θα γίνει αν αύριο το πρωί χιλιάδες χιλιάδες μαθητές βγουν στους δρόμους και ζητήσουν τα σχολεία να ξεκινούν στις 10:00 το πρωί και να τελειώνουν στις 12:00 το μεσημέρι;
Τι θα γινόταν πρόσφατα αν οι οπαδοί μιας άλλης ομάδας απειλούσαν και δικαίως ότι αν δεν εφαρμοστεί ο νόμος θα έκλειναν εκείνοι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας με τεράστιο κινεζικό ενδιαφέρον;
Αυτόματα η χώρα θα βρισκόταν ένα σκαλί πριν την πλήρη αναρχία…
Ο δεύτερος υποδόριος κίνδυνος είναι ότι μικρές πλειοψηφίες μπορούν ενίοτε εύκολα να επηρεαστούν από διάφορους “γραμματείς και φαρισαίους” προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και να εκβιάσουν με κινητοποιήσεις μία ολόκληρη κοινωνία οδηγώντας τη σε λάθος κατεύθυνση.
Στην συλλογική μας ζωή σαν κοινωνία,όπως άλλωστε ισχύει και στην προσωπική μας ζωή, όταν ένας κακός φίλος ή φίλη μας, μας συμβουλεύει λάθος μπορεί να μας επηρεάσει προς έναν μη αναστρέψιμο γκρεμό από τον οποίο όταν πια θα είναι αργά και θα έχουμε καταλάβει ότι τζάμπα πέσαμε δεν θα μπορούμε να βγούμε…
Τα φύλλα θα εχουν πια ξεραθεί στο χειμωνιάτικο χωμα…
Καπως οπως οταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες φερνουν στον Ποντιο πιλατο τον Ιησου και μπροστα απο ενα αλαλαζων πληθος επηρεασμενο απο τους “γραμματείς και φαρισαίους” εκεινος ρωτα :
Ιησούν ή Βαραβάν ;
Ι.Α.Φ