Από τις 24 Φεβρουαρίου και μετά ο κόσμος ζει ακόμα ένα θέατρο του παραλόγου. Ενας δικτάτορας που έχει καταφέρει να διοικεί μία μεγάλη χώρα μέσα από ίντριγκες, δολοφονίες και στημένες εκλογές απειλεί να καταστρέψει ότι έφτιαξε η ανθρωπότητα τους τελευταίους δύο αιώνες…
Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του σημερινού Χίτλερ και του αυθεντικού είναι ότι αυτός διαθέτει πυρηνικά που ο πρώτος δεν πρόλαβε να κατασκευάσει. Όσοι θέτουν το ερώτημα εάν ο Πούτιν θα χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά του κάποια στιγμή μπορούν να λάβουν την σωστή απάντηση μετατρέποντας την ερώτηση στο εάν ο Αδόλφος Χίτλερ θα χρησιμοποιούσε τα πυρηνικά του εάν είχε… Εάν είχε προλάβει δηλαδή σε συνεργασία με τον πατέρα των σύγχρονων πυραύλων Βέρνερ φον Μπράουν να κατασκευάσει πρωτος πυρηνικούς πυραύλους.
Καθώς η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι προφανής, προφανής είναι και η λύση που πρέπει ο ελεύθερος κόσμος να επιβάλλει ώστε να διατηρηθεί η παγκόσμια ειρήνη και η ευημερία για τους λαούς τόσο της Ευρώπης όσο και της Ασίας και του υπόλοιπου κόσμου.
Η λύση αυτή δεν είναι άλλη από την οριστική διάλυση της Ρωσίας.Η Ρωσία ως έθνος έχει ακόμα μεγάλα κατάλοιπα του κομμουνιστικού τρόπου σκέψης τα οποία κάθε στοιχειωδώς έξυπνος δικτατορισκος θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτεί.
Είναι απορίας άξιον ένα μήνα τώρα και με τις εικόνες από τη σφαγή της Ουκρανίας να κάνουν το γύρο του κόσμου πως δεν έχει γίνει ούτε μία μεγάλη διαδήλωση στην Κόκκινη Πλατεία γεγονός που υποδηλώνει ότι μεγάλο μέρος του ρωσικού πληθυσμού στο βάθος της καρδιάς του πιθανώς να υποστηρίζει τις επεκτατικές βλέψεις του νέου Χίτλερ.
Σε όσους αντιτάξουν ότι υπάρχει σιδηρά πειθαρχία στη Ρωσία και μία τέτοια διαδήλωση δεν είναι εφικτή θα θυμίσουμε ότι πιο σιδηρά πειθαρχία από το άλλο τελευταίο κομμουνιστικό κράτος του πλανήτη την Κίνα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και όμως μία διαδήλωση στην Τιεν αν μεν κατέστη εφικτή, με τα ολέθρια βέβαια μετα αποτελέσματα.
Συνεπώς η παρούσα κατάσταση δείχνει πως ο ρωσικός λαός και όχι άδικα βέβαια μετά από τόσες δεκαετίες κάτω από το κομμουνιστικό ζυγό έχει πάντα ανάγκη από ένα “πατερούλη” όποια μορφή και όποιο όνομα και αν έχει αυτός.
Η Ρωσία μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης δεν κατάφερε να εκδημοκρατιστεί και να γίνει ενα σύγχρονο κράτος παρά το γεγονός ότι είχε πακτωλό χρημάτων από τις εξαγωγές φυσικού αερίου και ρωσικού πετρελαίου. Στην παρούσα φάση που ο κόσμος βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού λίγο ενδιαφέρει γιατί πραγματικά αυτό δεν μπόρεσε να καταστεί εφικτό.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το ιστορικό λάθος της Ανγκελα Μέρκελ να οδηγήσει σε μεγάλη εξάρτηση την Ευρώπη από το ρωσικό φυσικό αέριο πιστεύοντας ότι η Ρωσία δεν θα στραφεί πότε εναντίον της Ευρώπης οδήγησε στη σημερινή έκρυθμη κατάσταση.
Έτσι σήμερα έχουμε έναν ψυχοπαθή νάρκισσο να κρατάει το κουμπί των πυρηνικών και, εν έτει 2022, να απειλεί όλο τον υπόλοιπο κόσμο με αυτό. Και μόνο η απειλή χρήσης πυρηνικών που θα μπορούσαν να καταστρέψουν τον πλανήτη το 2022 αποτελεί βάναυση προσβολή όλης της προόδου που έχει κάνει o δυτικός κόσμος στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο σεβασμό της δημοκρατίας αλλά και στον ανθρωπισμό που ξεκίνησε στην Ευρώπη από την Γαλλική Επανάσταση (Liberte,Egalite,Fraternite) μέχρι και σήμερα.
Η Ευρώπη και η Αμερική δεν θα πρέπει να ξεγελαστούν ξανά. Ακόμη και αν τις επόμενες εβδομάδες ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώσει με κάποιο τρόπο, με κάποια συνθηκολόγηση καθώς και ο ίδιος ο Χιτλερ βλέπει ότι τα στρατεύματά που δεν είναι και τα πλέον ικανά, πιστεύει κανείς πως θα ξεμπλέξουμε με τον πρώην πράκτορα της KGB και θα μπορέσουμε να επανέλθουμε σε μία κανονικότητα; Μπορεί κανείς να ισχυριστεί σοβαρά αυτό;
Ή απλώς ο δικτάτορας της Ρωσίας θα αναδιπλωθεί, θα μαζέψει νέες δυνάμεις και θα κάνει την επόμενη κίνησή του σε 6 μήνες, ένα χρόνο ένας θεός ξέρει πότε;
Ας τελειώνουμε μία ώρα αρχύτερα λοιπόν, ας πιει η Δύση τώρα όλο το πικρό ποτήρι που έχει να πιει καθώς χρόνια κωφεύει στις προειδοποιήσεις για τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ερχόντουσαν ακόμα και από ολόκληρα κράτη όπως η πολύπαθη Πολωνία η οποία ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να ζεις για χρόνια κάτω από το ζυγό του κομμουνισμού αλλά και τι σημαίνει KGB…
Φόνοι δημοσιογράφων
Η Πολιτκόφσκαγια γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 30 Αυγούστου 1958 ως Άννα Μαζέπα (Мазепа), από γονείς καταγόμενους από την Σοβιετική Ουκρανία, οι οποίοι δούλευαν ως διπλωμάτες στον ΟΗΕ. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1980, και ξεκίνησε την καριέρα της στην εφημερίδα Ιζβέστια. Από τον Ιούνιο του 1999 έγραφε στήλες για τις διαδικτυακές ενημερωτικές εκδόσεις της εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα. Εξέδωσε πολλά βραβευμένα βιβλία για την Τσετσενία και το καθεστώς του Πούτιν, το πιο πρόσφατο από τα οποία ήταν το Putin’s Russia. Αναμείχθηκε, σε πολλές περιπτώσεις, σε διαπραγματεύσεις για απελευθέρωση ομήρων, συμπεριλαμβανομένης της κρίσης του Οκτωβρίου του 2002 στο Νορντ-Οστ, όπου Τσετσένοι αντάρτες είχαν καταλάβει ένα θέατρο στην Μόσχα. Η Πολιτκόβσκαγια αναμείχθηκε επίσης στην υποστήριξη των νομίμων δικαιωμάτων των οικογενειών των θυμάτων.
Ένας Ρώσος αξιωματικός του στρατού κατηγορήθηκε για απόπειρα εναντίον της ζωής της το 2003, αλλά απαλλάχθηκε. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στο Μπεσλάν το 2004, η Πολιτκόφσκαγια έπεσε θύμα δηλητηρίασης, αφότου ήπιε τσάι σε μια πτήση της γραμμής, καθώς πήγαινε στο Μπεσλάν για να βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις. Αρρώστησε βαριά, έχασε της αισθήσεις της και δεν κατάφερε να πάει στην περιοχή. Η αιτία της αρρώστιας δεν έχει προσδιοριστεί, σύμφωνα με την Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων.
Η Πολιτκόφσκαγια βρέθηκε νεκρή από πυροβολισμό το Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2006 στον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας της στην κεντρική Μόσχα. Η εκτιμώμενη ώρα θανάτου είναι 15:30 τοπική ώρα Ελλάδος (13:30 GMT). Το γεγονός ανέφεραν το Interfax και άλλες ρωσικές υπηρεσίες ενημέρωσης. Η αστυνομία είπε ότι ένα πιστόλι Μακάροφ και τέσσερις σφαίρες βρέθηκαν δίπλα της. Πρώιμες αναφορές υποδεικνύουν φόνο κατόπιν συμβολαίου, αλλά δεν είναι γνωστό ποιος τον διέπραξε.
Ο αρχισυντάκτης της Νόβαγια Γκαζέτα, Ντμίτρι Μουράτοφ, είπε ότι την ημέρα της δολοφονίας της, η Πολιτκόφσκαγια σχεδίαζε να καταθέσει μια εκτεταμένη ιστορία για τις πρακτικές βασανισμού που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνταν από τις τσετσενικές αρχές. Ο Μουράτοφ επίσης ανέφερε ότι αυτοί που κατηγορούνταν για βασανιστήρια ανήκουν σε σώματα ασφαλείας πιστά στον φιλομοσχοβίτη πρωθυπουργό της Τσετσενίας Ραμζάν Καντίροφ.
Ο Γενικός Εισαγγελέας θα επιληφθεί προσωπικά της υπόθεσης, όπως ανακοίνωσε το γραφείο του στις 8 Οκτωβρίου 2006. Το γραφείο του εισαγγελέα ανέφερε επίσης ότι οι ερευνητές θεωρούν την επαγγελματική δουλειά της Πολιτκόφσκαγια ως κύριο κίνητρο της δολοφονίας της. Η κηδεία της έγινε Τρίτη 10 Οκτωβρίου, 13:30 τοπική ώρα Ελλάδος, στο Νεκροταφείο Τρογιεκουρόφσκι.
Σφαγή στο Μπεσλάν
Ως Σφαγή στο Μπεσλάν είναι γνωστή η δολοφονία τουλάχιστον 385 ανθρώπων σε σχολείο του Μπεσλάν, το Σεπτέμβριο του 2004.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 2004 μια ομάδα τρομοκρατών, την οποία αποτελούσαν κυρίως άτομα από την Ινγκουσετία και την Τσετσενία, και οι οποίοι είχαν σταλεί από τον Τσετσένο οπλαρχηγό Σαμήλ Μπασάγεφ που απαιτούσε το τέλος του πολέμου στην Τσετσενία, κατέλαβε ένα δημοτικό σχολείο στο Μπεσλάν [School Number One (SNO)], στη Βόρεια Οσετία, και πήρε ομήρους περισσότερους από 1,100 ανθρώπους. Στις 3 Σεπτεμβρίου, και ενώ συνεχιζόταν η ομηρία, δυνάμεις ασφαλείας της Ρωσίας εισέβαλαν στο σχολείο χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό. Το σχολείο συγκλονίστηκε από σειρά εκρήξεων και τυλίχθηκε στις φλόγες και ακολούθησε μάχη μεταξύ των απαγωγέων και των ρωσικών δυνάμεων με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες όμηροι και πολλοί άλλοι να τραυματιστούν.
Η τραγωδία είχε ποικίλλες επιπτώσεις στη Ρωσία και οδήγησε σε σειρά αλλαγών σε ομοσπονδιακό επίπεδο με τις οποίες ενισχύθηκαν οι εξουσίες του Κρεμλίνου και του Ρώσου προέδρου και οι οποίες σύμφωνα με την αμερικανική μη κυβερνητική οργάνωση Freedom House, μετέτρεψαν τη Ρωσία σε ένα ανελεύθερο αυταρχικό κράτος.
Ακόμα και σήμερα δεν είναι σαφές πόσοι ήταν οι τρομοκράτες και αν κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν, ούτε πως σχεδίαστηκε η επίθεση ενώ υπάρχουν και ερωτηματικά αναφορικά με τη διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση και το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων με τους τρομοκράτες. Έντονη ήταν επίσης η κριτική που ασκήθηκε στη ρωσική κυβέρνηση για παραπληροφόρηση και λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης καθώς και για πιέσεις που ασκήθηκαν στους δημοσιογράφους που έφτασαν στην πόλη για να καλύψουν το γεγονός και για τη χρήση από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων υπερβολικής βίας.
Η Πολιτοφσκαγια βέβαια πιστεύεται ότι είχε αποδείξεις ότι η τρομοκρατική επίθεση στο Μπεσλάν ήταν προβοκάτσια που είχε οργανωθεί από το ίδιο τον Πούτιν με σκοπό να ισχυροποιηθεί στην εξουσία…
Ι.Α.Φ