Όταν η Fed αυξάνει το βασικό της επιτόκιο ουσιαστικά «εξάγει» μέρος του πληθωρισμού της στην Ευρώπη – μεταξύ όλων των άλλων – μέσω της ανατίμησης του δολαρίου και της υποτίμησης του ευρώ.
Αν η ΕΚΤ ακολουθήσει την Fed με τρόπο αναλογικό με αυξήσεις επιτοκίων στην Ευρωζώνη μέσα στον Οκτώβριο, εξουδετερώνει σε σημαντικό βαθμό αυτό το επιπρόσθετο κομμάτι του εισαγόμενου πληθωρισμού.
Αλλά ταυτόχρονα σπρώχνει ακόμα περισσότερο την ευρωπαϊκή οικονομία στο ανώμαλο δρόμο της ύφεσης και της κρίσης χρέους, χωρίς να αναχαιτίσει το κύμα των πληθωριστικών πιέσεων που έχει ήδη εγκατασταθεί στο ευρωπαϊκό έδαφος σε προϊόντα και υπηρεσίες, όχι ακόμα σε μισθούς–συντάξεις…
Και αυτό γιατί η νομισματική πολιτική έχει ελάχιστη ή καθόλου επίδραση στην συνολική προσφορά στην οικονομία, η οποία έτσι κι αλλιώς εξαρτάται από τις παραγωγικές επενδύσεις και την αποδοτικότητα των κεφαλαίων που κατευθύνονται σ’ αυτές.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα για την ΕΚΤ, καθώς αυτή την κατεύθυνση στην κίνηση των κεφαλαίων χτυπάει η αύξηση των επιτοκίων και του κόστους του χρήματος…
Το χρέος και ο πληθωρισμός
Η «εικόνα» στο επίπεδο αυτό μοιάζει με ένα φαύλο κύκλο χωρίς διέξοδο για την Ευρωζώνη, καθώς η δυναμική προεξόφλησης των κινδύνων που κυριαρχεί στις αγορές χρήματος, περιμένει τις επόμενες κινήσεις της ΕΚΤ για να «διαβάσει» το αν ο πληθωρισμός ή η ύφεση, ή και τα δύο μαζί (στασιμοπληθωρισμός), θα είναι το πεδίο επιδίωξης στην αναζήτηση της κερδοφορίας τους, στην Ευρωζώνη…
Τίποτα από αυτά όμως δεν αποτελεί διέξοδο για μία οικονομία η οποία έχει παγιδευτεί στην αυτοτροφοδοτούμενη ενεργειακή κρίση, η οποία αφ’ ενός δεν «βλέπει» ορίζοντα εξόδου και αφ’ εταίρου παραμένει δέσμια των «αφανών» ακόμα επιπτώσεων από τις παρεμβάσεις της ΕΚΤ στο κόστος του χρήματος (επιτόκια) που τροφοδοτούν το εκρηκτικό υπόβαθρο του χρέους στην Ευρωζώνη.
Αυτή την φορά η «τακτική» της ΕΚΤ να εγγυηθεί, για περισσότερο από μία δεκαετία, με το φθηνά αναχρηματοδοτούμενο κρατικό χρέος, την τεράστια μόχλευση του ιδιωτικού χρέους (repos, παράγωγα, κ.λπ.) έχει γεννήσει ένα νέο «τέρας», που παραμένει προς το παρόν πίσω από τα κάγκελα (TPI) της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Για πόσο ακόμα, κανείς προς το παρόν δεν μπορεί να το εκτιμήσει, αλλά ένα είναι βέβαιο, τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ καιρό από τις χρηματαγορές.
Θεσμικά η Ευρωζώνη έχει αρχίσει να ανιχνεύει τις διαστάσεις του κινδύνου αυτού, όπως δείχνουν οι προσεκτικές κινήσεις της Eurostat να «ξαναδεί» τους μηχανισμούς εγγυήσεων στο πιo επικίνδυνο από τα κομμάτια του ιδιωτικού χρέους στις νέες συνθήκες, τις τιτλοποιήσεις των «Npls».
Στις κινήσεις αυτές αναμφίβολα δεν αποτυπώνεται η «γραφειοκρατική» νοοτροπία της Eurostat, αλλά η «μυρωδιά» του κινδύνου που αναδύεται από τα «γεννήματα» της τακτικής ανακύκλωσης του ιδιωτικού χρέους από την ΕΚΤ, ιδιαίτερα στην Νότια Ευρώπη…