Η Βαλχάλα για τους Γάλλους συνταξιούχους είναι σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη. Το 1970, η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραψε ότι η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους ως “σκουπίδια” . Αλλά το 1981, ο Φρανσουά Μιτεράν προώθησε ένα νέο όραμα για τη συνταξιοδότηση: “Επιτέλους ζήστε!”…ανεφώνησε και μείωσε την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 65 στα 60 έτη.
Ο αέναος αγώνας των κυβερνήσεων να κρατήσουν τους εργαζόμενους στην δουλειά για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, βρήκε νέο εκφραστή στο πρόσωπο του Εμ. Μακρόν που θέλοντας να ανεβάσει τα κατώτατα όρια συνταξιότησης στα 64 από τα 62 έτη, που ισχύουν αυτήν την στιγμή, προκάλεσε εξέγερση.
Ακόμη και σήμερα, πολλοί Γάλλοι εργαζόμενοι παραιτούνται πριν συμπληρώσουν τα 60. Καθώς οι εταιρείες διώχνουν τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, η Γαλλία «βρίσκεται κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ ως προς το ποσοστό εργασιακής αδράνειας στις ηλικίες άνω των 55 ετών».
Η ώρα της ελευθερίας
Η γαλλική συνταξιοδότηση μπορεί να χωριστεί σε δύο διακριτές φάσεις. Η δεύτερη φάση είναι βίαιη: Παρακμή, χηρεία, γηροκομείο και…τέλος, αναφέρει δημοσίευμα του Ft Magazine
Η πρώτη φάση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και «η χρυσή δεκαετία της ελευθερίας». Στα 60, η δουλειά έχει τελειώσει, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, και πλέον μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε.
Όταν οι Γάλλοι συνταξιοδοτούνται, η υγεία τους βελτιώνεται σημειώνει η οικονομολόγος Claudia Senik. πιθανώς επειδή ασκούνται περισσότερο. Παράλληλα απολαμβάνουν ένα υψηλότερο μέσο βιοτικό επίπεδο από ό,τι οι εργαζόμενοι, δεδομένου ότι δεν έχουν να πληρώσουν έξοδα παιδιών ή υποθήκες.
Λίγοι είναι αυτοί που βυθίζονται στο “κενό”: Το 2003, μόνο το 9% περιέγραψε τη μετάβαση στη συνταξιοδότηση ως μια κακή στιγμή, ανέφερε η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία INSEE.
Όλα δομούνται γύρω από την «χρυσή δεκαετία»
Μεγάλο μέρος της ενήλικης γαλλικής ζωής είναι δομημένο με το βλέμμα στην υπηρεσία της χρυσής δεκαετίας. Πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να ονειρεύονται τη συνταξιοδότηση στα είκοσί τους χρόνια. Μόνο το 21% των Γάλλων δηλώνουν ότι η εργασία κατέχει “πολύ σημαντική” θέση στη ζωή τους, σε σύγκριση με το 60% το 1990, αναφέρει το Ίδρυμα Jean-Jaurès.
Ο εργασιακός βίος νοείται πλέον ως 172 τρίμηνα (για όσους γεννήθηκαν μετά το 1973) με εισφορές για πλήρη κρατική σύνταξη. Το ποσό που καταθέτετε συσχετίζεται μόνο σε μέτριο βαθμό με το πόσο τελικά σας δίνει το κράτος.
Ορισμένες μεταρρυθμίσεις ίσως έχουν νόημα – για παράδειγμα, η ενθάρρυνση των ηλικιωμένων να εργάζονται τουλάχιστον με μερική απασχόληση, όπως κάνουν ήδη 400.000 άνθρωποι.
Αλλά είναι unfair υπουργοί, οικονομολόγοι και επιχειρηματίες – οι μακροβιότεροι και υψηλότερα αμειβόμενοι άνθρωποι στη Γαλλία να προτρέπουν τους πολίτες να εργάζονται. Αυτοί αποκτούν κύρος και απολαύσεις από την δουλειά τους. Οι πλειονότητα των εργαζομένων όμως όχι. «Αν, το υψηλότερο 10% των εισοδημάτων συνεχίσει να εργάζεται μέχρι, ας πούμε, τα 67, και δεδομένου ότι πρόκειται για τους υψηλότερα φορολογούμενους, αυτό θα βοηθήσει στην αναπλήρωση (των απωλειών) του συστήματος αναφέρεται στο δημοσίευμα. Και καταλήγει:
«Αυτό είναι μια καλή πρόταση. Κάντε το και αφήστε τους απλούς ανθρώπους να διασκεδάσουν όσο ακόμα μπορούν»
–