Η ανεργία, έστω στατιστικά, περιορίζεται προς το 10%. Και με βάση το νόμο, όταν έχουμε μονοψήφια ποσοστά θα πρέπει να επανέλθουν οι «κομμένες» 3ετίες.
Κατά συνέπεια, πολλοί εργαζόμενοι θα πάρουν αύξηση από 10% (μία 3ετία) έως και 30% για πάνω από 9 χρόνια στη δουλειά.
Να σημειωθεί ότι οι 3ετίες «πάγωσαν» τον Φεβρουαρίου του 2012 ως μέτρο ενίσχυσης της παραγωγής και παραγωγικότητας. Υιοθετήθηκε δηλαδή η συμπίεση της εργασίας προκειμένου να ελληνικά προϊόντα να γίνουν πιο ελκυστικά (φθηνά). Αντί για επενδύσεις και εκσυγχρονισμούς, η ελληνική παραγωγή στηρίζεται στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.
Ωστόσο:
- Η πτώση της ανεργίας κάτω από το 10% κινδυνεύει από τη στασιμότητα ή παγκόσμια ύφεση λόγω αύξησης των επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών (Fed,Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.α.)
- Ακόμη και εάν ανακοπεί στο μέλλον, μετά τη σημερινή αύξηση, η άνοδος των επιτοκίων μπροστά στον κίνδυνο τραπεζικών πτωχεύσεων (τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες σε ομόλογα με χαμηλά επιτόκια κ.α.), θα ακολουθήσει οικονομική σύσφιξη σε εθνικό επίπεδο με πιο έντονους ρυθμοί για τη δημιουργίας πλεονασμάτων. Και αυτός ο περιορισμός χρήματος (μονεταρισμός) θα δράσει συνδυαστικά (διπλά αρνητικά) με την έκρηξη των επιτοκίων για την οικονομική συρρίκνωση.
- Ειδικά στην Ελλάδα πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για… έλλειψη εργατικών χεριών, ενώ πυκνώνουν οι συζητήσεις για… εισαγωγή έως και 70.000 μεταναστών. Κάτι τέτοιο παραγνωρίζει το λόγο της έλλειψης ενδιαφέροντος από τους ανέργους στην Ελλάδα, που δεν είναι άλλοι από: α/τους χαμηλούς μισθούς, β/την έλλειψη κατοικιών και προσιτών ενοικίων για τη γεωγραφική κινητικότητα των ανέργων και γ/τις πολύ κακές συνθήκες εργασίας και διαμονής στους τουριστικούς προορισμένους κατά τους θερινού μήνες.
Ωστόσο, η εισαγωγή, έστω και οργανωμένα, μεταναστών θα επιτρέψει την άνοδο των ποσοστών ανεργίας. Ουσιαστικά, όσοι προτείνουν κάτι τέτοιο επιμένουν να διατηρηθεί σαν συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας η φθηνή εργατική δύναμη.
Γι αυτό εξάλλου διατηρείται και η διατίμηση της εργασίας: Οι (βασικοί) μισθοί διαμορφώνονται με κρατικές-κυβερνητικές αποφάσεις, ενώ δεν υπάρχουν κλαδικές συμβάσεις λόγω πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και από το γεγονός ότι απαιτείται η συμμετοχή στις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις τόσων επιχειρήσεων όσων απασχολούν πάνω από τους μισούς μισθωτούς του κλάδου. Πράγμα που σπάνια συναντιέται αφού δεν υπάρχουν σχετικές εργοδοτικές υποχρεώσεις…