Η Γαλλία βυθίζεται ξανά σε ένα σκηνικό παράνοιας, όπου κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κοινωνία μοιάζουν να δρουν σε διαφορετικούς πλανήτες. Ο Εμανουέλ Μακρόν, εγκλωβισμένος στο ίδιο του το δημιούργημα, προσπαθεί να επιβάλει μια τεχνητή κανονικότητα σε μια χώρα που δεν τον ακούει πια.
Η κυβέρνηση Λεκορνύ — ένα πείραμα χωρίς νομιμοποίηση
Ο Σεμπαστιάν Λεκορνύ, ο άνθρωπος που κλήθηκε να αναστήσει την εικόνα σταθερότητας, παρουσιάζει ένα υπουργικό σχήμα που μοιάζει περισσότερο με ανακύκλωση φθαρμένων προσώπων παρά με νέα αρχή. Οι περισσότεροι υπουργοί προέρχονται από τον στενό πυρήνα του Μακρόν, ενώ τα υποτιθέμενα “νέα” πρόσωπα είναι τεχνοκράτες χωρίς πολιτικό βάρος.
Η επιλογή αυτή φανερώνει ότι ο Μακρόν δεν ενδιαφέρεται πια να πείσει – απλώς να επιβιώσει. Μια κυβέρνηση χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς κοινωνική στήριξη, και χωρίς καθαρό πολιτικό αφήγημα, βρίσκεται εξαρχής σε ελεύθερη πτώση.
Οι απειλές για πρόταση μομφής
Οι πολιτικοί αντίπαλοι – από τη ριζοσπαστική αριστερά μέχρι τη δεξιά – δεν έχουν ακόμη καταθέσει επίσημη πρόταση μομφής, αλλά η απειλή κρέμεται σαν ξίφος πάνω από την κυβέρνηση. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης δηλώνουν πως θα την ενεργοποιήσουν μόλις η κυβέρνηση επιχειρήσει να περάσει τον προϋπολογισμό ή τα πρώτα δημοσιονομικά μέτρα.
Η απειλή μομφής λειτουργεί πλέον ως μηχανισμός πίεσης. Κανείς δεν θέλει να την ενεργοποιήσει πρόωρα, αλλά όλοι προετοιμάζονται για τη στιγμή που θα οδηγήσει σε πτώση του σχήματος Λεκορνύ. Η πολιτική σκηνή θυμίζει παιχνίδι αναμονής – ένας αγώνας φθοράς που δεν έχει νικητές, μόνο εξαντλημένους.
Η διάσπαση της δεξιάς
Οι Ρεπουμπλικανοί, το άλλοτε κόμμα εξουσίας, διαλύονται εσωτερικά. Η αποπομπή έξι μελών που δέχτηκαν υπουργικές θέσεις δείχνει την πλήρη κατάρρευση της συνοχής τους. Ένα κόμμα που δεν ξέρει αν θέλει να κυβερνήσει ή να επιβιώσει δεν μπορεί να σταθεί ούτε απέναντι ούτε δίπλα στην εξουσία.
Η Μαριν Λεπέν, μεθοδική και ψυχρή, παρακολουθεί τη διάλυση των αντιπάλων της χωρίς να κάνει τίποτα. Δεν χρειάζεται. Η φθορά των άλλων τής ανοίγει τον δρόμο για την εξουσία χωρίς να χρειαστεί να πει λέξη.
Το ναυάγιο του προϋπολογισμού
Ο προϋπολογισμός του 2026 είναι ο πρώτος μεγάλος σκόπελος. Το δημόσιο έλλειμμα έχει ξεφύγει, οι οίκοι αξιολόγησης προειδοποιούν, και οι αγορές αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τη Γαλλία ως προβληματικό παίκτη. Η κυβέρνηση υπόσχεται περικοπές και μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι θα μπορέσει να τις περάσει.
Κάθε μέτρο που θα επιχειρήσει να καταθέσει ο Λεκορνύ θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Η παραμικρή ψηφοφορία μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Ο Μακρόν ξέρει πως, αν χάσει μία μόνο κρίσιμη αναμέτρηση, θα ανοίξει ο δρόμος για πρόωρες εκλογές που μπορεί να φέρουν τη Δεξιά και την Ακροδεξιά σε θέση ισχύος.
Η κοινωνία σε βρασμό
Ενώ το πολιτικό σύστημα παίζει με τους αριθμούς και τις ψήφους, οι δρόμοι της Γαλλίας βράζουν. Το κίνημα «Bloquons Tout» επεκτείνεται, με διαδηλώσεις και αποκλεισμούς που δείχνουν ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλη κοροϊδία. Οι πολίτες βλέπουν μια κυβέρνηση που ασχολείται με ισορροπίες κορυφής και όχι με την πραγματικότητα: την ακρίβεια, τη φορολογία, την ανεργία.
Η Γαλλία δεν διαμαρτύρεται πλέον μόνο για τη φτώχεια – διαμαρτύρεται για την απουσία ελπίδας. Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη μορφή κοινωνικής κόπωσης, γιατί δεν έχει διέξοδο ούτε εκπροσώπηση.
Η αδυναμία του Μακρόν
Ο Εμανουέλ Μακρόν δείχνει να έχει αποκοπεί πλήρως από το πολιτικό του περιβάλλον. Κάθε δημόσια παρέμβασή του μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια διάψευσης της πραγματικότητας. Η φράση του ότι «θα υπηρετήσει μέχρι το τέλος της θητείας του» δεν προκαλεί πια σεβασμό, αλλά ειρωνεία.
Η εικόνα του Προέδρου που μιλά για σταθερότητα ενώ γύρω του καταρρέουν θεσμοί, κόμματα και κοινωνική συνοχή είναι το πιο συμβολικό πορτρέτο της σύγχρονης Γαλλίας.
Το σενάριο της θεσμικής κρίσης
Αν οι απειλές για μομφή εξελιχθούν σε πραγματική σύγκρουση στη Βουλή και αν ο προϋπολογισμός δεν περάσει, η Γαλλία θα βρεθεί μπροστά σε ένα θεσμικό αδιέξοδο. Οι πρόωρες εκλογές είναι το πιο ρεαλιστικό σενάριο, αλλά θα ανοίξουν τον δρόμο σε έναν νέο γύρο πόλωσης που δύσκολα θα τιθασευτεί.
Η χώρα κινείται στα όρια μιας θεσμικής κρίσης. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται πια κανέναν, τα κόμματα έχουν χάσει την πυξίδα τους, και η κυβέρνηση σέρνεται ανάμεσα σε απειλές και υποσχέσεις που δεν τηρεί.
Η Γαλλία βρίσκεται μπροστά στο πιο επικίνδυνο σημείο της Πέμπτης Δημοκρατίας: μια κρίση χωρίς τέλος, με ηγεσία χωρίς κύρος και κοινωνία χωρίς πίστη.
Η επόμενη πρόταση μομφής – όταν τελικά κατατεθεί – δεν θα είναι απλώς κοινοβουλευτική διαδικασία. Θα είναι το τελικό τεστ αντοχής ενός συστήματος που έχει πάψει να λειτουργεί.
