Πραγματικοί ή «ψυχολογικοί» οι λόγοι διαμαρτυρίας; Έλλειψη εμπιστοσύνης στα πάντα και τους πάντες. Σίριαλ αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων. Αυθεντική δήλωση έξω από κλειστό κατάστημα ΕΛΤΑ – «Θα μας πιουν τώρα το αίμα τα κούριερ;».
Προσπαθώντας αρκετές ημέρες τώρα να βρεθεί η κατάλληλη λέξη που εκφράζει το συναίσθημα των κατοίκων της υπαίθρου για το κλείσιμο υποκαταστημάτων των ΕΛΤΑ, μοιάζει όμως τα λόγια να είναι φτωχά. Όχι γιατί οι κάτοικοι των χωριών που θα κλείσουν τα ταχυδρομικά γραφεία, δεν θα εξυπηρετούνται πλέον με άνεση και ταχύτητα. Αυτό το έχουν πάρει απόφαση, αφού και τώρα τα περισσότερα γραφεία ήταν ανοικτά λίγες ώρες την ημέρα και το πλήθος των προσφερόμενων υπηρεσιών περιορισμένο.
Ούτε πιστεύει ο μέσος κάτοικος της ελληνικής επαρχίας του 2025 ότι πρόκειται να αναβαθμιστούν και να εκσυγχρονιστούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες από τα ΕΛΤΑ που θα απομείνουν. Όταν παραγγέλνεις κάτι και σου λένε θα τα στείλουμε με ΕΛΤΑ Courier, σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι: λες να μπλέξουμε σκέπτεσαι, παρόλο που δεν ακούγονται περισσότερα παράπονα σε σχέση με άλλους ταχυμεταφορείς.
- ΕΛΤΑ: Η ανοιχτή πληγή δεκαετιών, τα λουκέτα και η επόμενη ημέρα
ΕΛΤΑ: Πραγματικοί ή «ψυχολογικοί» οι λόγοι διαμαρτυρίας;
Τότε γιατί αντιδρούν στο κλείσιμο; Φαίνεται ότι δεν έχει να κάνει μόνο με τον μέλλον, αλλά με εμπειρίες από το παρελθόν. Ο ταχυδρομικός διανομέας, είναι στενά συνυφασμένος με την ζωή στην επαρχία. Αξίζει τον κόπο να ακούσετε ιστορίες από τους ηλικιωμένους του είδους και τον ρόλο που έπαιζαν στην επικοινωνία, κυρίως των απομακρυσμένων χωριών, αλλά και όλης της επαρχίας γενικότερα.
Υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας, ηλικιωμένοι πρώην ταχυδρομικοί διανομείς που πρόλαβαν την περίφημη ταχυδρομική σάλπιγγα, αλλά και νεότεροι που θυμούνται τον ήχο της και τη συγκίνηση που προκαλούσε το άκουσμά της στα βουνά και τις ραχούλες, πριν πολλά χρόνια. Ακόμη και σήμερα, οι λίγοι εναπομείναντες εν ζωή παλαιοί ταχυδρόμοι, απολαμβάνουν μιας κάποιας ιδιαίτερης εκτίμησης στις μικρές κοινωνίες.
Ναι, αλλά σήμερα, η επικοινωνία γίνεται με άλλους τρόπους. Σύμφωνοι, αλλά εμείς δεν θέλουμε να αποκοπούμε εντελώς από τις ρίζες μας και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, θα απαντούσε κάποιος. «Ωραία, και θα πληρώνω εγώ κάθε χρόνο 150.000 ευρώ, όσο κοστίζει δηλαδή η λειτουργία ενός καταστήματος ΕΛΤΑ, για να κρατάς εσύ την επαφή με τις ρίζες σου;» θα ρωτούσε κάποιος ορθολογικά σκεπτόμενος.
Και κάπου εδώ αρχίζει να διαφαίνεται η λύση. Τις κοινότητές μας τις πήρατε, τα σχολεία το ίδιο, οι τράπεζες έφυγαν πρώτες και καλύτερες, ΔΕΗ ΟΤΕ κλπ οργανισμοί το ίδιο, τα ιατρεία μας είναι πια κέντρα συνταγογράφησης και όχι παροχής ιατρικών υπηρεσιών, πάρτε μας και τα ταχυδρομεία να τελειώνουμε. Η λέξη εγκατάλειψη, ακούγεται λίγη για τα παραπάνω και το σχετικό συναίσθημα γνωστό εδώ και καιρό. Η απαξίωση ίσως ταιριάζει καλύτερα σε αυτό που ψάχνουμε, αλλά μπορεί να είναι και ήπια.
Φτάνουμε μήπως στην απόρριψη του τρόπου ζωής στο χωριό;
ΕΛΤΑ: Έλλειψη εμπιστοσύνης στα πάντα και τους πάντες
Σε ένα μικρό ρεπορτάζ που κάναμε σε τρία γειτονικά μεν χωριά, αλλά σε δύο διαφορετικούς νομούς, προέκυψε ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα. Οι κάτοικοι των χωριών, μιλούν με τα ίδια απαξιωτικά λόγια για τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους, ανεξαρτήτως νομού! «Καλά οι βουλευτές δεν το ήξεραν, δεν καταλάβαιναν ότι θα γίνει ταραχή, πώς θα έρθουν στα χωριά;».
«Πρώτα από όλα, ποιος τους λογαριάζει αυτούς; Ό,τι τους λένε κάνουν και δεύτερον ποιος σου είπε ότι έρχονται πια στα χωριά. Πάνε στις πρωτεύουσες κι εάν συμβεί κάτι σε χωριό που θα μαζέψει κόσμο θα πάνε, αλλιώς κάθονται στην έδρα τους. Πάνε οι εποχές που περνούσαν από τα καφενεία και μας κουβέντιαζαν».
Την ώρα που λεγόντουσαν οι σκληρές αυτές κουβέντες, η ανοικτή τηλεόραση μετέδιδε ότι το σύνολο σχεδόν των βουλευτών της επαρχίας, βρίσκονταν σε έντονη τηλεδιάσκεψη με το Υπουργείο Ψηφιακής διακυβέρνησης. Φαίνεται. λοιπόν, πως οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι έμαθαν για το τόσο ευαίσθητο αυτό θέμα, μαζί με τους ψηφοφόρους τους. Ο ένας, λοιπόν, άξονας διαμαρτυριών είναι «τα κλείσατε όλα, κλείστε τώρα και τα ταχυδρομεία και αφήστε μας… ήσυχους».
ΕΛΤΑ: Σίριαλ αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων
Ο άλλος άξονας, είναι αυτός των συνεχών αλλά αποτυχημένων διοικητικών μεταρρυθμίσεων και της συνεχούς αύξησης του κόστους ζωής, χωρίς αντίστοιχη αύξηση της ποιότητας που αφορούν τη ζωή στην επαρχία. Η πρώτη συνένωση Δήμων, ο Καποδίστριας, έλυσε με επιτυχία πολλά προβλήματα. Αντίθετα, ο Καλλικράτης, ούτε έλυσε κανένα πρόβλημα και απεδείχθη και πολύ ακριβός.
Αυξήθηκαν τέλη, μπήκαν καινούργια, οι Δήμαρχοι εξαφανίστηκαν, οι σύμβουλοι χωρίς καμία επιρροή και δυνατότητα παρέμβασης. Κατ’ εικόνα και ομοίωση του κράτους που όλοι μας θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας! Θυμηθείτε, ότι ένα από τα επιχειρήματα κατά της συνένωσης ήταν «κι εάν θέλω ένα χαρτί από τον Δήμο, θα τρέχω στην άλλη άκρη του κόσμου;».
Η απάντηση είναι προφανώς ότι σιγά πόσα χαρτιά θέλεις από τον Δήμο, αλλά ο ερωτών άλλο υπονοεί: αφού ξέρω πως όσο πιο μακριά είμαι από το όποιο κέντρο εξουσίας, τόσο χειρότερες υπηρεσίες θα απολαμβάνω. Όσο είχα την κοινότητα στα πόδια μου, όλο και κάτι θα γινόταν, τώρα ο Δήμος 20 χιλιόμετρα μακριά…
Στους δύο εμβληματικοί τομείς της υγείας και της παιδείας, προσφέρονται υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, μόλις διορίζονται σε σχολεία της περιφέρειας, με διάφορες αιτίες και δικαιολογίες δεν εμφανίζονται στις θέσεις τους. Οι γιατροί των κέντρων υγείας, είναι συνέχεια απασχολημένοι σε νοσοκομεία της έδρας του νομού ή του μεγαλύτερου κέντρου υγείας της περιοχής.
Η ταμπέλα «Κλειστόν» τείνει να γίνει ο κανόνας. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Αστυνομία. Συγκεντρώθηκε σε μεγαλύτερες μονάδες και όταν τους παίρνεις τηλέφωνο: «Βοήθεια, κλέφτες» σου απαντούν «δεν έχω κόσμο να στείλω, είμαι μόνος μου». Από την άλλη είναι και το κόστος. Οι ιδιώτες ταχυμεταφορείς, χρεώνουν σημαντικά περισσότερα για κάθε αποστολή.
Από την άλλη σου λένε, περνάμε από το χωριό σου στις 15:00 το μεσημέρι, εάν εσύ κοιμάσαι ή είσαι στο χωράφι και μαζεύεις ελιές, έλα να το πάρεις από τα γραφεία μας, εμείς την υποχρέωση την βγάλαμε. Τα γραφεία ΕΛΤΑ, λειτουργούσαν σαν αντίβαρο: ένας απλός φάκελος κοστίζει ελάχιστα, ενώ συχνά στα δέματα που δεν σε νοιάζει η ταχύτητα, οι διαφορές στην χρέωση είναι πολύ μεγάλες. «Θα μας πιουν το αίμα τα κούριερ» μονολογούσε κάποιος που άκουγε την κουβέντα μας.
Ταχυδρομεία στην επαρχία: Άυλη πολιτιστική κληρονομιά
Τα ταχυδρομεία ήταν η τελευταία παρουσία του κράτους σε πολλές περιοχές και η έκφραση του παραδοσιακού τρόπου επικοινωνίας. Ήταν όμως και το αποκούμπι του κατοίκου της επαρχίας, ότι ανάμεσα στους λογαριασμούς που συνεχώς φέρνει στο σπίτι, κάποια στιγμή μπορεί να φέρει και καμιά καλή είδηση Με το κλείσιμο των καταστημάτων πάει και αυτή η ελπίδα…
Οι κυβερνητικοί, διαμαρτύρονται ότι έγινε λάθος επικοινωνιακή διαχείριση από την διοίκηση του Οργανισμού. Και καλύτερη όμως να γινόταν, πάλι σε παρόμοιο αποτέλεσμα θα φτάναμε. Η λειτουργία των ΕΛΤΑ, είναι κάτι σαν άυλη πολιτιστική κληρονομιά και η αντικατάστασή της με προσωποποιημένη εξυπηρέτηση ή με ιδιωτικά κούριερ, δεν είναι το ζητούμενο.
Αυτό που ζητάει ο κάτοικος της επαρχίας είναι να προστατευθεί ο δικός του τρόπος ζωής: εσείς στην Αθήνα επιλέγετε να είστε «στα πράγματα», εμείς εδώ θέλουμε άλλο τρόπο ζωής και παρακαλούμε, σεβαστείτε τον. Μήπως δεν είναι όλα τα πράγματα θέμα επικοινωνίας αλλά ουσίας και σεβασμού του διαφορετικού;