Όπως ανέφερε πρόσφατα το - News, ο Τραμπ εξετάζει ευρείς δασμούς μέχρι και 24% για τον εισαγόμενο χάλυβα και 10% για το αλουμίνιο, με στόχο την προστασία της εθνικής ασφάλειας και την πίεση στην Κίνα να μεταρρυθμίσει τις εμπορικές της πρακτικές.
Αυτός είναι ένας κακός τρόπος επίτευξης οποιαδήποτε φιλοδοξίας. Το πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση των τιμών, η παρεμπόδιση της ανάπτυξης, η υπονόμευση των θέσεων εργασίας, η επιβάρυνση των φορολογουμένων, η ενθάρρυνση των αντιποίνων και η αποσταθεροποίηση του συστήματος παγκόσμιου εμπορίου. Χωρίς να θέλουμε να προκαλέσουμε πανικό, αλλά θα μπορούσε να αυξήσει ακόμη και το κόστος της μπύρας.
Η ιδέα είναι τόσο ολοκληρωτικά λανθασμένη που έχει προκαλέσει μια σπάνια συναίνεση στην Ουάσινγκτον. Το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου του Τραμπ αντιτάσσεται στην ιδέα, όπως κάνει σχεδόν κάθε υψηλόβαθμος οικονομολόγος. Οι αγροτικές ομάδες το ονομάζουν «κοντόφθαλμο λάθος». Οι κατασκευαστές το ονομάζουν «καταστροφικό». Η οικονομική έκθεση του Προέδρου του Τραμπ, την οποία έχει αναμφίβολα διαβάσει προσεκτικά, προειδοποιεί ότι τέτοια εμπόδια θα μπορούσαν να «στρεβλώσουν την ελεύθερη κατανομή κεφαλαίου».
Σίγουρα οι χαλυβουργίες, τουλάχιστον, θα είναι ευγνώμονες για αυτή την προστιθέμενη προστασία; Όχι τόσο γρήγορα: πολλοί παραγωγοί ανησυχούν για τον πληθωρισμό, τις ελλείψεις εισροών και τις αναταραχές των προμηθευτών που θα μπορούσαν να προκύψουν, ενώ οι προοπτικές της βιομηχανίας βελτιώνονται κατά τα άλλα και έρχεται μια μεγάλη ώθηση για τις υποδομές. (Τα τιμολόγια θα αυξήσουν μόνο το κόστος αυτής της άξιας προσπάθειας.)
Ούτε το Πεντάγωνο έχει πολύ καλή γνώμη για τη λογική της εθνικής ασφάλειας. Η συνολική στρατιωτική ζήτηση χάλυβα και αλουμινίου ανέρχεται σε περίπου 3% της εγχώριας παραγωγής, πράγμα που σημαίνει ότι η εξάρτηση από τις εισαγωγές δεν αποτελεί σημαντικό κίνδυνο. Ωστόσο, η επιβολή ευρέων δασμών θα μπορούσε να έχει «αρνητικές επιπτώσεις στους βασικούς συμμάχους μας», όπως το έθεσε πολύ καλά ο αμυντικός γραμματέας του Τραμπ.
Η Κίνα, εν τω μεταξύ, δεν θα επηρεαστεί πολύ από αυτά τα μέτρα. Έχει ήδη υπαχθεί σε πάνω από δύο δωδεκάδες δασμούς αντιντάμπινγκ και αντισταθμιστικούς δασμούς στα βασικά προϊόντα χάλυβα και ως εκ τούτου παρέχει λιγότερο από το 3% των συνολικών εισαγωγών των ΗΠΑ. Σχεδόν το μοναδικό πρακτικό αποτέλεσμα των ευρέων νέων δασμών θα ήταν να προσκληθούν αντίποινα στους αμερικανούς εξαγωγείς.
Τίποτα από αυτά δεν είναι άγνωστο. Τίποτα από αυτά δεν πρέπει να είναι αμφιλεγόμενο. Για δεκαετίες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπάθησε να προστατεύσει τη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα και οι προσπάθειες αυτές έπληξαν με συνέπεια τους καταναλωτές, υπονόμευσαν τους κατασκευαστές, εμπόδισαν την ανάπτυξη και εμπόδισαν την καινοτομία, όλα χωρίς προφανή οφέλη. Η πιο πρόσφατη πρωτοβουλία – οι αποκαλούμενες διασφαλίσεις που επέβαλε η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους το 2002 – αύξησε το κόστος και κατέστρεψε περίπου 200.000 θέσεις εργασίας.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος. Μια διαφορετική εμπορική διαφωνία έχει προσελκύσει την προσοχή του Τραμπ – όσον αφορά την πνευματική ιδιοκτησία, και την προσέγγιση της Κίνας στις μεταφορές εταιρικής τεχνολογίας. Σχετικά με αυτό το θέμα, η διοίκηση συνεργάζεται με συμμάχους για να πιέσει από κοινού την Κίνα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Αυτή είναι ακριβώς η σωστή προσέγγιση: τακτική, πάνω από το τραπέζι και με στόχο την ελαχιστοποίηση των συγκρούσεων. Δεδομένου του χρόνου, μπορεί να λειτουργήσει καλά.
Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τους δασμούς του προέδρου. Αν προχωρήσει με αυτήν την ιδέα, θα βλάψει την οικονομία, δεν τη βοηθά.