Όταν ακούει κανείς για την Ελβετία, το μυαλό του αναμφίβολα πηγαίνει στις απολαυστικές σοκολάτες, τα ρολόγια ακριβείας, αλλά και σε έναν τόπο όπου πλούσιοι από όλοι τη γη εμπιστεύονταν επί αιώνες τα χρήματά τους. Η σταθερότητα, η γεωπολιτική ουδετερότητα, μία ευημερία διαρκείας, αλλά πρωτίστως το περιβόητο (ή διαβόητο κατά ορισμένες ρυθμιστικές αρχές) τραπεζικό απόρρητο είχαν καταστήσει τη χώρα ένα από τα ισχυρότερα χρηματοοικονομικά κέντρα του πλανήτη.
Όπως γράφει και ο Μαρκ Γκίλμπερτ στο -, «όταν ο Αστερίξ ο Γαλάτης επισκέφτηκε τους Ελβετούς συνάντησε έναν Ελβετό τραπεζίτη που ενσάρκωνε τους απαράβατους νόμους του έθνους για την προστασία του απορρήτου, τη σιδερένια σταθερότητα και τη γεωπολιτική ουδετερότητα». Αν ο Αστερίξ συναντούσε τον Ζουρίξ σήμερα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Πράγματι για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, οι πλούσιοι και οι ισχυροί εμπιστεύονταν τον πλούτο τους στις ελβετικές τράπεζες. Η κατάρρευση της Lehman Brothers όμως άλλαξε τα πάντα. Η τρομοκρατία ήταν επίσης ένας καθοριστικός παράγοντας, αφού άσκησε πίεση για κατάργηση της μυστικότητας. Δεν ήταν δυνατόν τράπεζες να δέχονται χρήματα των οποίων την πηγή δεν γνώριζαν, διευκολύνοντας τη χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων και το ξέπλυμα χρήματος.
Κάπως έτσι περισσότερα από 50 ελβετικά τραπεζικά εμπορικά σήματα εξαφανίστηκαν μεταξύ 2008 και 2017. Η συνεισφορά του χρηματοπιστωτικού κλάδου στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της χώρας συρρικνώθηκε σε λιγότερο από 10%.
Τώρα το προφίλ της Ελβετίας ως χρηματοοικονομικού κέντρου δέχεται ακόμη ένα πλήγμα με τη βεβιασμένη εξαγορά της Credit Suisse από την UBS, η οποία μάλιστα γίνεται με πλουσιοπάροχες κρατικές εγγυήσεις. Οι χρυσές εποχές έχουν πια παρέλθει.