Του Melik Kaylan
“Μέχρι τώρα”, λέει ο ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής Τσάρλς Λίστερ, “οι υποστηριζόμενες από το Ιράν οργανώσεις έχουν εξαπολύσει 172 επιθέσεις κατά των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ και τη Συρία – 172 επιθέσεις σε 99 ημέρες”.
Υπήρξε κάποια στιγμή επί εποχής Ομπάμα που το Ιράν φαινόταν ότι μπορεί να επιλέξει το εμπόριο και την ευημερία, τη Δημοκρατία και τη βελτίωση των διεθνών του σχέσεων έναντι της στρατιωτικής ισχύος. Στη συνέχεια όμως, οι Ρώσοι παρενέβησαν “υπόγεια” και έπεισαν την ηγεσία της χώρας για το αντίθετο, προσφέροντάς της πυρηνικούς σταθμούς, όπλα και τη “δίψα” για εξουσία και τη σύσταση μιας αυτοκρατορίας. Αυτή η “σκοτεινή” συμφωνία έχει πλέον σφυρηλατηθεί και καταστεί μια ευρεία περιφερειακή αλλά και παγκόσμια συνεργασία, η οποία περιλαμβάνει και τον τομέα των στρατιωτικών εξοπλισμών – οι δύο χώρες συμφώνησαν να ανταλλάξουν εγκαταστάσεις παραγωγής και τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων αυτών για τους βαλλιστικούς πυραύλους και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Shahed. Αποτέλεσμα; Η Τεχεράνη έχει καταστεί ο στρατηγικός βραχίονας της Μόσχας στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Η διάχυση των όπλων που αποκτά το Ιράν μέσω αυτής, απειλεί άμεσα το Ισραήλ. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν οι Ισραηλινοί ότι η Ρωσία είναι εχθρός τους.
Αυτή η στήλη έχει επισημάνει και στο παρελθόν ότι ο εκτενής πόλεμος πληροφοριών που έχει ξεσπάσει μετά την 6η Ιανουαρίου ήταν εφικτός μόνο με τη βοήθεια της Ρωσίας. Μπορεί να σημειώνουμε κάτι προφανές, αλλά η χρήση της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και των Χούθι από το Ιράν αποτελεί πλέον τμήμα της παγκόσμιας επίθεσης χάους που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν ως απάντηση για τη βοήθεια της Δύσης στην Ουκρανία. Η κατακραυγή του πολυεθνικού ισλαμικού μπλοκ εναντίον του Ισραήλ αποτελεί κεντρικό άξονα του σχεδίου Μόσχας/Τεχεράνης για επιστροφή του κόσμου σε ένα καθεστώς πόλωσης όπως αυτό επί Ψυχρού Πολέμου. Αυτήν τη φορά, φυσικά, είμαστε πολύ πιο διχασμένοι στο εσωτερικό από ό,τι προηγουμένως, ως αποτέλεσμα του πολέμου πληροφοριών που διεξάγει ο Πούτιν μεταξύ των λαών της Δύσης και της επιρροής που πλασάρει στις ελίτ της.
Πώς πρέπει λοιπόν να απαντήσει η Δύση; Πώς μπορεί να “ξεδοντιάσει” το Ιράν και να ανατρέψει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Πούτιν; Υπάρχει η άμεση απάντηση και μετά η μακροπρόθεσμη στρατηγική απάντηση. Ο Αμερικανός ναύαρχος εν αποστρατεία Σταυρίδης επεσήμανε πρόσφατα, πολλάκις, ότι μια πιθανή επιλογή είναι οι ΗΠΑ να επιχειρήσουν απευθείας κατά του Ιράν καταστρέφοντας ένα σημαντικό μέρος της ναυτικής του δύναμης: “στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αφού το Ιράν ναρκοθέτησε τα Στενά του Ορμούζ και μια αμερικανική φρεγάτα χτύπησε σε νάρκη και κόντεψε να βυθιστεί, το Πολεμικό Ναυτικό κατέστρεψε μεγάλο μέρος της ιρανικής ναυτικής δύναμης στο πλαίσιο της Επιχείρησης Praying Mantis. Το Ιράν έλαβε το μήνυμα”, λέει. Αυτό, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε μια ευρεία κλιμάκωση του πολέμου και δη σε έτος εκλογών για τις ΗΠΑ. Τουλάχιστον, όμως, όπως πιστεύει ο κ. Σταυρίδης, η Ουάσιγκτον πρέπει να κινηθεί σταδιακά αλλά αποφασιστικά προς αυτήν την κατεύθυνση.
Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ πρέπει να κάνουν την ηγεσία του Ιράν να αισθανθεί ότι εγκυμονεί απτή απειλή για την εξουσία τους τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων της χώρας. Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό, αυτό σημαίνει την ενεργή συνδρομή τους για την ενίσχυση της αντίστασης της κοινωνίας των πολιτών κατά των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Έτσι, οι ηγέτες του καθεστώτος θα αισθάνονται λιγότερο ασφαλής στα σπίτια τους όσο εκτελούν νεαρούς αντιφρονούντες. Οι διευθύνσεις και το ημερήσιο πρόγραμμα των αξιωματούχων του καθεστώτος μπορούν και πρέπει να αποκαλυφθούν. Οι αυτονομιστικές περιοχές όπως οι επαρχίες των Αζέρων, των Κούρδων και των Μπαλόχ θα πρέπει να ξεσηκωθούν. Όπως έχει επισημάνει πολλάκις αυτή η στήλη, το Αζερμπαϊτζάν έχει σημαντική επιρροή στους Αζέρους του Ιράν – αυτή θα πρέπει να ενθαρρυνθεί. Το Ιράν θα πρέπει να ανησυχεί για τυχόν απόσχιση των Αζέρων και την ένταξή τους στο Αζερμπαϊτζάν. Ο κυβερνοπόλεμος και ο πόλεμος πληροφοριών πρέπει να ενταθούν ώστε οι νέοι ακτιβιστές στο Ιράν να μην αισθάνονται μόνοι τους απέναντι στη δύναμη ισχύος των Φρουρών της Επανάστασης. Πρέπει να αισθάνονται ότι ο κόσμος και η δυναμική είναι με το μέρος τους.
Οι διπλωμάτες και οι κατάσκοποι του Ιράν ανά τον κόσμο πρέπει να τεθούν υπό πίεση. Οι βρώμικες επιχειρήσεις και οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους πρέπει να αντιμετωπιστούν δυναμικά. Η βίαιη απάντηση του Πακιστάν στην επιθετικότητα της Τεχεράνης μέσω των αλυτρωτικών Μπαλόχ αποτελεί ένα παράδειγμα. Αντί να επικρίνει τη Δύση, ο σουνιτικός κόσμος είναι καιρός να ωθηθεί ώστε να αντισταθεί στους Μουλάδες πριν η Τεχεράνη διασφαλίσει την κυριαρχία της στο Ισλάμ για τις επόμενες γενιές. Στο Ιράν, τα “υπολείμματα” του Ισλαμικού Κράτους πρέπει να ξεχάσουν την εδραίωση ενός χαλιφάτου και να εναντιωθούν στους ηγέτες της σιιτικής πολιτοφυλακής. Το ίδιο πρέπει να γίνει στον Λίβανο ενάντια στη Χεζμπολάχ. Μια τόσο ευρεία επιχείρηση μπορεί να φαντάζει ως όνειρο αλλά κάθε συνισταμένη της παρέχει μια κερκόπορτα στις άμυνες του Ιράν. Η παθητική στάση δεν αποτελεί επιλογή ούτε για τη Δύση ούτε για τον ισλαμικό κόσμο.
Στρατηγικά, η “στραγγαλιστική λαβή” του Ιράν στην πύλη της Κεντρικής Ασίας προς τον υπόλοιπο κόσμο πρέπει να σπάσει. Μια πλουσιότερη, ισχυρότερη μελλοντική εκδοχή των χωρών “-σταν” θα λειτουργήσει ως απειλή τόσο για τη Ρωσία όσο και το Ιράν. Οι ΗΠΑ πρέπει να επιδιώξουν τη διπλωματική εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των πρώην εχθρικών χωρών της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, ώστε να επιτραπεί το εμπόριο μέσω αυτών από την κεντρική Ασία στην Τουρκία, παρακάμπτοντας έτσι το Ιράν. Ένα πιο πλούσιο, ισχυρότερο Αζερμπαϊτζάν μπορεί να αναγκάσει τους Μουλάδες να κοιτούν πάνω από τον ώμο τους. Ολόκληρη αυτή η περιοχή του Καυκάσου βόρεια του Ιράν είναι “ώριμη” για να επιτευχθεί η φιλοδυτική επανευθυγράμμισή της – με κάποια ενθάρρυνση και πίεση. Είναι καιρός ο πληθυσμός της Γεωργίας να αναγκαστεί να αποτινάξει το αντιδημοφιλές φιλομοσκοβίτικο καθεστώς. Με όλους αυτούς τους τρόπους, οι ηγέτες του Ιράν θα συνειδητοποιήσουν πόσο εύθραυστη είναι η εξουσία τους, τα σύνορά τους, οι επαρχίες τους, η οικονομία τους και η ισχύς που επιδεικνύουν στο εξωτερικό, εάν συνεχίσουν να ανακατεύονται στα τεκταινόμενα σε περιφερειακό επίπεδο.