Οι Ευρωπαίοι φοβούνται την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει αφού είπε ότι θα «ενθάρρυνε» τους Ρώσους να «κάνουν ό,τι διάολο θέλουν» σε συμμάχους που δεν πληρώνουν αρκετά για την άμυνά τους; Ωστόσο, αυτό το σχόλιο θα πρέπει να αφυπνίσει όσους στην Ευρώπη πιστεύουν ότι οι αμερικανικές δεξαμενές πόρων και θέλησης είναι άπειρες. Ο κ. Τραμπ αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη απογοήτευση των ΗΠΑ με πολλούς συμμάχους που αρνούνται να αντιμετωπίσουν τη σκληρή διεθνή πραγματικότητα: ότι οι αντίπαλοι εξοπλίζονται γρήγορα και η μόνη εγγύηση ασφάλειας παραμένει μια μεγάλη, και ίσως μη βιώσιμη, στρατιωτική δαπάνη των ΗΠΑ.
Η Ευρώπη έχει απολαύσει… διακοπές για δεκαετίες από την βασική υποχρέωση οποιασδήποτε πολιτικής: την ασφάλεια. Οι καλοήθεις διεθνείς συνθήκες της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000 φαινόταν να είναι το προοίμιο μιας ειρηνικής παγκόσμιας κοινότητας. Τώρα είναι σαφές ότι η πρόοδος προς την παγκόσμια αρμονία δεν συμβαίνει και η τροφή τέτοιων ψευδαισθήσεων είναι επικίνδυνη.
Ορισμένοι, ειδικά στο ανατολικό μέτωπο της Ευρώπης, έχουν αφυπνιστεί πλήρως στην πραγματικότητα του ανταγωνισμού και του πολέμου. Αλλά άλλοι, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, ξοδεύουν πολύ κάτω από το 2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος στην άμυνα – με το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων να πηγαίνουν για προσωπικό και όχι για όπλα. Εάν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί πιστεύουν ότι η Ρωσία αποτελεί σοβαρή απειλή, θα πρέπει να πιέσουν για τεράστιες δαπάνες για την άμυνα και την κινητοποίηση των κοινωνιών τους, συμπεριλαμβανομένης κάποιας μορφής στρατολόγησης, ανεξάρτητα από το τι λέει ένας υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Όσοι στην Ευρώπη ανησυχούν ότι η ήπειρος βρίσκεται σε κίνδυνο, αλλά στη συνέχεια ζητούν από τις ΗΠΑ να την προστατεύσουν με υψηλό κόστος, καλύπτουν την απροθυμία τους να κάνουν δύσκολες επιλογές.
Η λύση δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεγάλο μέρος της ρητορικής στην Ευρώπη που καταδικάζει προληπτικά μια μελλοντική προεδρία Τραμπ είναι ένα χρήσιμο κάλυμμα για όσους αγαπούν την ιδέα της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας. Εάν ο κ. Τραμπ εγκαταλείψει την Ευρώπη, τότε η μόνη σωτηρία, πιστεύουν, είναι μια αναζωογονημένη ΕΕ με όχι μόνο κοινό νόμισμα και αγορά, αλλά και κοινό στρατό, κεντρικές προμήθειες όπλων, κοινή αμυντική βιομηχανία και στρατιωτική διοίκηση σε επίπεδο ΕΕ.
Υπάρχει λόγος που δεν συνέβη αυτό. Τα έθνη της Ευρώπης δεν το θέλουν. Η Πορτογαλία δεν νοιάζεται για τα σύνορα της Πολωνίας. Η Εσθονία δεν ασχολείται με τη Σικελία. Το Βερολίνο προτιμά να συνεργαστεί με τη Μόσχα παρά να πολεμήσει για την Πολωνία. Το Παρίσι ή η Ρώμη δεν θα θέσουν τις φιλοδοξίες τους για μεγαλείο ή τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα στα χέρια ενός ηγέτη της Κεντρικής Ευρώπης, ακόμη και ενός ηγέτη που εξημερώνεται από τις φιλοδοξίες της ΕΕ. Δεν υπάρχει άλλη εφικτή εναλλακτική λύση για τα ευρωπαϊκά κράτη από το να στηρίξουν τις δικές τους εθνικές δυνάμεις.
Η Ευρώπη πρέπει να φοβάται τους εχθρούς της. Μια επιθετική Ρωσία που πιέζει προς τα δυτικά δεν θα σταματήσει ακόμη και όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι εκτός εξουσίας. Τα τελευταία 10 χρόνια, η Ρωσία αύξησε τις αμυντικές της δαπάνες κατά 300%, ενώ οι χώρες της ΕΕ αύξησαν τις δικές τους μόνο κατά 20%. Η ποιότητα των δυτικών όπλων μπορεί να είναι καλύτερη, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία δείχνει ότι η ποσότητα έχει επίσης σημασία. Η Ρωσία παράγει 20 έως 30 νέα άρματα μάχης το μήνα, ενώ η Γερμανία θα λάβει 18 νέα άρματα μάχης Leopard το 2025. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει περίπου 40 άρματα μάχης που είναι έτοιμα να αναπτυχθούν.
Προσθέστε σε αυτή τη ζοφερή εικόνα την αστάθεια των νότιων συνόρων της Ευρώπης, που είναι πιθανό να επιδεινωθεί καθώς οι δημογραφικές πιέσεις στην Αφρική και την Ασία επιδεινώνουν τη μεταναστευτική ροή προς τα βόρεια. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν θα λυθεί από διεθνείς αναπτυξιακούς οργανισμούς. Απαιτεί μια επένδυση στην ασφάλεια, από τη θαλάσσια απαγόρευση έως τη σταθεροποίηση της Βόρειας Αφρικής, που περιλαμβάνουν άνδρες, πλοία, αεροπλάνα και πυρομαχικά.
Τέλος, η Ευρώπη πρέπει να φοβάται έναν αδύναμο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Τζο Μπάιντεν έχει 11 μήνες στη διακυβέρνησή του. Αν λάβουμε τα τελευταία τρία χρόνια ως ένδειξη του τι μπορεί να κάνει, η Ευρώπη αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους. Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει εγκαταλείψει το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, έχει επισύρει εσκεμμένα τον πόλεμο στην Ουκρανία, ταΐζοντας το Κίεβο με το κουτάλι με αρκετά όπλα ώστε να μην κατακλυστεί από τη Ρωσία αλλά όχι αρκετά για να την νικήσει, και έχει μπει σε πόλεμο με το Ιράν και τους πληρεξούσιους του χωρίς ξεκάθαρο όραμα νίκης.
Όλα αυτά είναι κακά για την Ευρώπη. Ο κ. Μπάιντεν θέλει να αποφύγει τις προεδρικές εκλογές στη σκιά των πολέμων. Έχει έντονο συμφέρον να συνάψει συμφωνία με τη Ρωσία, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ουκρανία. Η αδυναμία του Κογκρέσου να συμφωνήσει να χρηματοδοτήσει την επόμενη παρτίδα όπλων για την Ουκρανία—που προκλήθηκε εν μέρει από την επιμονή των Δημοκρατικών να αγνοούν τις κρίσεις στα νότια σύνορα των ΗΠΑ—είναι χρήσιμη για τον κ. Μπάιντεν καθώς μειώνει την έκθεση των ΗΠΑ στον πόλεμο και προετοιμάζεται τις συνθήκες για το πάγωμα της σύγκρουσης. Η Ουκρανία —και μαζί της η ευρωπαϊκή ασφάλεια— κινδυνεύει να θυσιαστεί πολύ πριν από την Ημέρα των Εγκαινίων το 2025.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει να φοβούνται. Όμως το πρωταρχικό αντικείμενο του φόβου τους είναι πιο άμεσο. Θα πρέπει να οπλιστούν ανεξάρτητα από το τι λέει ένας πρόεδρος των ΗΠΑ ή ένας υποψήφιος για την προεδρία.
Ο κ. Grygiel είναι καθηγητής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής, ανώτερος σύμβουλος στο Marathon Initiative και επισκέπτης συνεργάτης στο Ίδρυμα Hoover.