Οι ριπές των καλάσνικοφ που έπεσαν στο Crocus City Hall της Μόσχας έβαψαν με αίμα το ξεκίνημα της πέμπτης προεδρικής θητείας του Πούτιν και το εύλογο ερώτημα είναι, ποιοι κρύβονται πίσω από την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση.
Η νομική, γνωρίζει μια πολύ καλή αρχή, που δίνει το κλειδί σε πολλά μυστικά: Is fecit cui prodest, ψάξε να βρεις ποιον ωφελεί το έγκλημα.
Δεν είχαν περάσει παρά λίγα λεπτά απ’ το άκουσμα της πρώτης είδησης για το μακελειό, κι ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τέως πρόεδρος της Ρωσσίας και νυν αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, έσπευσε να δώσει κατεύθυνση: «εάν αποδειχθεί ότι πρόκειται για τρομοκράτες του καθεστώτος του Κιέβου, πρέπει να βρεθούν όλοι και να καταστραφούν ανελέητα, περιλαμβανομένων των αξιωματούχων του κράτους που διέπραξε τέτοια θηριωδία».
Στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και τα (ελεγχόμενα…) ΜΜΕ της χώρας, αλλά και ο ίδιος ο Πούτιν, που την επομένη είπε στο διάγγελμά του, πως οι τέσσερις άνδρες που διέπραξαν την επίθεση κατευθύνονταν προς την Ουκρανία, όταν συνελήφθησαν και ήλπιζαν πως θα διέσχιζαν τα σύνορα: «Προσπάθησαν να κρυφτούν και μετακινήθηκαν προς την Ουκρανία, όπου, σύμφωνα με προκαταρκτικά στοιχεία, είχε προετοιμαστεί ένα “παράθυρο” για εκείνους από την ουκρανική πλευρά για να διασχίσουν τα σύνορα».
Μάλλον ως κακόγουστο αστείο, μπορεί να εκληφθεί η εκδοχή της οργάνωσης της τρομοκρατικής επίθεσης απ’ την Ουκρανία. Η Ουκρανία είναι πολύ μικρή, για να οργανώσει μια τόσο μεγάλη επίθεση! «Δεν είναι για τα κυβικά της», για να το πούμε πιο λαϊκά! Και βέβαια, μόνο προς το συμφέρον της Ουκρανίας δεν ήταν η τρομοκρατική επίθεση, καθώς, κατά το κοινώς λεγόμενον, αυτή «θα πληρώσει την νύφη»! Τέλος, ακόμα κι αν είχε την δυνατότητα, στην κατάσταση που βρίσκεται η Ουκρανία, δεν θα τολμούσε να οργανώσει τρομοκρατική επίθεση σε ρωσικό έδαφος, χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα ωφελούσε τις ΗΠΑ μια αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στην Μόσχα, καθώς μια κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, που θα έχει ως αποτέλεσμα την στρατιωτική κατάρρευση της χώρας αυτής, θα είναι βαριά ήττα και για τις ΗΠΑ, που υποστηρίζουν την Ουκρανία. Όπως βεβαίως και για την υπόλοιπη Δύση…
Τις τελευταίες εβδομάδες, οι ΗΠΑ, προφανώς έχοντας πληροφόρηση από τις πηγές τους στα δίκτυα των τρομοκρατών, ότι κάτι ετοιμάζεται στην Μόσχα, χωρίς όμως να διευκρινίζεται τόπος και χρόνος, είχαν προειδοποιήσει την Ρωσσία, ότι «εξτρεμιστές είχαν σχέδια για επίθεση στη Μόσχα». Μάλιστα, είχαν εκδώσει και σχετική προειδοποίηση για τους Αμερικανούς πολίτες. Και, «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις», επιβεβαιώθηκαν!
Στις 7 Μαρτίου, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσσίας (FSB), ανακοίνωσε, ότι απέτρεψε την τελευταία στιγμή, μια επίθεση σε συναγωγή της Μόσχας, την οποία είχε σχεδιάσει ένας πυρήνας του Ισλαμικού Κράτους, ο οποίος είναι γνωστός ως ISIS-Khorasan ή ISIS-K.
Η FSB, ανέφερε ότι τα μέλη της οργάνωσης σχεδίαζαν «να πραγματοποιήσουν μια τρομοκρατική δράση εναντίον ενός από τους ιουδαϊκούς θρησκευτικούς θεσμούς στην Μόσχα». Συμπληρώνοντας, ότι «οι επιτιθέμενοι άνοιξαν πυρ κατά την προσπάθεια της σύλληψης τους και εξουδετερώθηκαν από ανταποδοτικά πυρά».
Αυτό που οι τρομοκράτες δεν πρόλαβαν να πραγματοποιήσουν στις 7 Μαρτίου, το πραγματοποίησαν 15 ημέρες αργότερα, σε άλλο χώρο βεβαίως!
Τελικά, μήπως πραγματικά ωφελημένη από την τρομοκρατική επίθεση είναι η ρωσσική κυβέρνηση;
Η κατ’ ευφημισμόν «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», στην κυριολεξία «σέρνεται». Μπορεί η πολυδιαφημισμένη θερινή ουκρανική αντεπίθεση να απέτυχε, αλλά ομοίως απέτυχε και η ρωσσική αντεπίθεση. Το μόνο «κέρδος» της, τους τελευταίους μήνες, είναι η κατάληψη μερικών κι ασήμαντων χωριών και της πόλης Αβντιίβκα (Avdiivka), ή για να είμαστε ακριβέστεροι, των ερειπίων της Αβντιίβκα, στην οποία δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου!
Και τι είναι, τέλος πάντων, η Αβντιίβκα; Μια πόλη που προ του πολέμου είχε πληθυσμό 30.000 και η οποία απέχει μόλις… 14 χιλιόμετρα από το Ντόνετσκ. Σημειωτέον, ότι η Ρωσσία δεν έχει καταλάβει καν ολόκληρη την επαρχία του Ντόνετσκ – το μεγαλύτερο μέρος της οποίας, είχαν καταλάβει οι αυτονομιστές, απ’ το 2014!
Ο χρόνος περνά, κι ο Πούτιν χρειάζεται αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα, όμως, δεν έρχονται. Δύο επιλογές έχει, για να ελπίζει σε καλά αποτελέσματα, σε σύντομο χρόνο. Πρώτον, να ενισχύσει τα στρατεύματά του με «νέο αίμα», μέσω νέας επιστράτευσης, πιο μαζικής απ’ τις προηγούμενες. Και δεύτερον, να εγκαταλείψει την αναποτελεσματική τακτική της εξαπόλυσης πυραύλων και drones κατά ουκρανικών πόλεων και να προχωρήσει σε τακτικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Βέβαια, αυτοί οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί θα προκαλέσουν αμέτρητα θύματα μεταξύ των αμάχων, άρα και την διεθνή κατακραυγή κατά της Ρωσσίας. Αν όμως, καλλιεργηθεί στον κόσμο η εντύπωση, ότι η Ρωσσία δέχθηκε ύπουλο τρομοκρατικό χτύπημα από τους εχθρούς της, η «εκδίκησή» της θα θεωρηθεί εύλογη.
Επίσης, η στρατολόγηση «νέου αίματος», θα είναι πολύ πιο εύκολη, αν φανεί ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται για την ασφάλεια της Ρωσσίας, που δέχεται επίθεση στην «καρδιά» της, την Μόσχα. Θυμηθείτε πως άλλαξε η άκρως αρνητική διάθεση των Αμερικανών, για εμπλοκή της χώρας τους στον πόλεμο, μετά το Περλ Χάρμπορ.
Στο ερώτημα «μα είναι δυνατόν ένα κράτος να θυσιάζει τους πολίτες του, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του», η απάντηση είναι απλή: ανάλογα πόσο «ζυγίζει» την ανθρώπινη ζωή!
Θα αναφερθώ σε δύο γνωστά περιστατικά. Στην ομηρία στο θέατρο Ντουμπρόβκα της Μόσχας, το 2002, επενέβησαν οι ρωσσικές ειδικές δυνάμεις και άνοιξαν πυρ αδιακρίτως, προς τις κατευθύνσεις που πίστευαν ότι βρίσκονται οι τρομοκράτες. Εξολοθρεύτηκαν όλοι οι τρομοκράτες, αλλά και 130 όμηροι! Στην ομηρία σε σχολείο του Μπεσλάν, το 2004, ομοίως επενέβησαν οι ρωσσικές ειδικές δυνάμεις και εξολόθρευσαν 31 τρομοκράτες, αλλά μαζί μ’ αυτούς σκοτώθηκαν 302 όμηροι, μεταξύ των οποίων, 186 παιδιά!
Ήξερε αυτός που διέταξε την επέμβαση, δηλαδή ο Πούτιν, ότι εκτός από τους τρομοκράτες θα σκοτωθούν και εκατοντάδες αθώοι Ρώσσοι πολίτες; Ασφαλώς και το ήξερε και τους θυσίασε για την επίτευξη του σκοπού!
Για να κατανοήσουμε την διαφορά αντίληψης περί της ανθρώπινης ζωής, τον Σεπτέμβριο του 1998, στην Ελλάδα, επενέβησαν οι ειδικές δυνάμεις της ΕΛΑΣ για την εξουδετέρωση του κακοποιού Σορίν Ματέι, που κρατούσε ως όμηρο, μέσα στο σπίτι της, την Αμαλία Γκινάκη. Η όμηρος σκοτώθηκε (μία όμηρος, κι όχι εκατοντάδες…), έγινε σάλος και παραλίγο να πέσει η κυβέρνηση!
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι εικασίες και μένει να επιβεβαιωθούν ή να διαψευσθούν στην πράξη. Ο καιρός θα δείξει!
Της ειδικής συνεργάτη Α.Α