«Εμείς εκπαιδεύσαμε τις μηχανές. Όλοι μας. Αλλά ποτέ δεν δώσαμε τη συγκατάθεσή μας». Σε εκτενές της άρθρο – καταπέλτη, στον Guardian, η διάσημη Καναδή συγγραφέας Ναόμι Κλάιν, που στο βιβλίο της «Το Δόγμα του ΣΟΚ» ανέλυσε τις τακτικές του «καπιταλισμού της καταστροφής», στρέφεται κατά των Ceo της γενετικής Τεχνητής Νοημοσύνης. (AI)
Στο δημοσίευμα η Κλάιν, μεταξύ άλλων, κάνει αναφορά στην «ληστεία» της ανθρώπινης γνώσης, από τους γκουρού της τεχνολογίας, ώστε τα chatbot να δίνουν «απαντήσεις κατασκευασμένες» αλλά και συχνά «εντελώς λανθασμένες», όπως υπογραμμίζει.
«Όπως, για παράδειγμα, όταν ζητάτε από ένα ρομπότ έναν ορισμό για κάτι που δεν υπάρχει και αυτό, μάλλον πειστικά, σας δίνει έναν πλήρη, με φτιαγμένες υποσημειώσεις» σημειώνει χαρακτηριστικά.
«Αυτό που βλέπουμε, λέει η συγγραφέας, είναι οι πλουσιότερες εταιρείες στην ιστορία (Microsoft, Apple, Google, Meta, Amazon…) να αρπάζουν μονομερώς το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης που υπάρχει σε ψηφιακή, επεξεργάσιμη μορφή και να το περικλείουν μέσα σε εταιρικά προϊόντα, πολλά από τα οποία θα έχουν ως άμεσο στόχο τους ίδιους τους ανθρώπους, των οποίων η ισόβια εργασία εκπαίδευσε τις μηχανές χωρίς να δώσουν την άδεια ή τη συγκατάθεσή τους.
Τρέφονται από τη συλλογική εφευρετικότητα, την έμπνευση και τις ανακαλύψεις της ανθρωπότητας (μαζί με τα πιο διεφθαρμένα χαρακτηριστικά μας), συνεχίζει η Ναόμι Κλάιν. Αυτά τα μοντέλα είναι μηχανές περίφραξης και οικειοποίησης, που καταβροχθίζουν και ιδιωτικοποιούν τις ατομικές μας ζωές καθώς και τις συλλογικές πνευματικές και καλλιτεχνικές μας κληρονομιές. Και ο στόχος τους δεν ήταν ποτέ να λύσουν την κλιματική αλλαγή ή να κάνουν τις κυβερνήσεις μας πιο υπεύθυνες ή την καθημερινότητά μας πιο χαλαρή. Ήταν πάντα να επωφεληθούν από τη μαζική εξαθλίωση, η οποία, στον καπιταλισμό, είναι η κραυγαλέα και λογική συνέπεια της αντικατάστασης των ανθρώπινων λειτουργιών με ρομπότ».
Το κόλπο της «ρήξης»
«Στην περίπτωση του υλικού που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα και για το οποίο γνωρίζουμε τώρα ότι εκπαίδευσε τα μοντέλα AI, έχουν κατατεθεί διάφορες αγωγές που υποστηρίζουν ότι αυτό είναι σαφώς παράνομο» λέει.
«Το κόλπο, βέβαια, είναι ότι η Silicon Valley αποκαλεί συνήθως την κλοπή ” ρήξη ” – και πολύ συχνά τη γλιτώνει. Γνωρίζουμε αυτή την κίνηση: εισβάλλετε σε άνομο έδαφος- ισχυρίζεστε ότι οι παλιοί κανόνες δεν ισχύουν για τη νέα σας τεχνολογία- φωνάζετε ότι η νομοθεσία θα βοηθήσει μόνο την Κίνα – και όλα αυτά ενώ έχετε τα δεδομένα σας σταθερά στο έδαφος.
Μέχρι να ξεπεράσουμε όλοι την καινοτομία αυτών των νέων παιχνιδιών και να αρχίσουμε να κάνουμε απολογισμό των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών καταστροφών, η τεχνολογία είναι ήδη τόσο διαδεδομένη που τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σηκώνουν τα χέρια ψηλά.»
«Μην ζητάτε άδεια, ζητήστε συγχώρεση»
Και ο λίβελος συνεχίζει: «Το είδαμε με τη σάρωση βιβλίων και έργων τέχνης από την Google. Με τον αποικισμό του διαστήματος από τον Μασκ. Με την επίθεση της Uber στον κλάδο των ταξί. Με την επίθεση της Airbnb στην αγορά ενοικίασης. Με την ασυδοσία του Facebook με τα δεδομένα μας. Μην ζητάτε άδεια, αρέσκονται να λένε οι disruptors, ζητήστε συγχώρεση.
Στο βιβλίο The Age of Surveillance Capitalism (Η εποχή του καπιταλισμού της επιτήρησης), η Shoshana Zuboff περιγράφει με λεπτομέρεια πώς οι χάρτες Street View της Google ξεπέρασαν τους κανόνες προστασίας της ιδιωτικής ζωής, στέλνοντας τα αυτοκίνητά της με τις κάμερες να φωτογραφίζουν τους δημόσιους δρόμους και τους εξωτερικούς χώρους των σπιτιών μας. Μέχρι να ξεκινήσουν οι αγωγές για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ιδιωτικότητας, το Street View ήταν ήδη τόσο διαδεδομένο στις συσκευές μας (και τόσο ωραίο, και τόσο βολικό …) που ελάχιστα δικαστήρια εκτός Γερμανίας ήταν πρόθυμα να παρέμβουν.
Τώρα το ίδιο πράγμα που συνέβη στο εξωτερικό των σπιτιών μας συμβαίνει και στις λέξεις, τις εικόνες, τα τραγούδια μας, ολόκληρη την ψηφιακή μας ζωή. Όλα κατασχέθηκαν επί του παρόντος και χρησιμοποιούνται για να εκπαιδεύσουν τις μηχανές να προσομοιώνουν τη σκέψη και τη δημιουργικότητα.
Οι εταιρείες αυτές πρέπει να γνωρίζουν ότι εμπλέκονται σε κλοπή, ή τουλάχιστον ότι μπορεί να διατυπωθεί μια ισχυρή επιχειρηματολογία ότι το κάνουν. Απλώς ελπίζουν ότι το παλιό εγχειρίδιο λειτουργεί για άλλη μια φορά – ότι η κλίμακα της ληστείας είναι ήδη τόσο μεγάλη και εξελίσσεται με τέτοια ταχύτητα ώστε τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα σηκώσουν για άλλη μια φορά τα χέρια ψηλά μπροστά στο υποτιθέμενο αναπόφευκτο όλων αυτών».