Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το πολιτικό κλίμα ήταν πιο ώριμο από ποτέ για μια ενδεχόμενη ενοποίηση της Ευρώπης. Η ενότητα θεωρήθηκε από πολλούς ως η μοναδική λύση για την αποφυγή μελλοντικών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και την απομόνωση των ακραίων μορφών εθνικισμού, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για την πρόσφατη καταστροφή της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Το έναυσμα έδωσε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με το λόγο που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946, στον οποίο προτείνει την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής οικογένειας σε κλίμα ειρήνης, ασφάλειας και ελευθερίας.
Στις 9 Μαΐου 1950 ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schuman) υπέβαλε μια πρόταση για κοινή διαχείριση από τη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία των βιομηχανιών του άνθρακα και του χάλυβα. Η πρόταση, γνωστή ως Διακήρυξη Σουμάν, περιέγραφε το σχέδιο ως «το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία».
Η πρόταση οδήγησε στο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) από τη Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες. Στους δημιουργούς και υποστηρικτές συγκαταλέγονται οι Ζαν Μονέ (Jean Monnet), Ρομπέρ Σουμάν, Πωλ-Ανρί Σπάακ (Paul Henri Spaak) και Αλτσίντε ντε Γκάσπερι (Alcide De Gasperi). Η Κοινότητα ιδρύθηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων (υπογραφή 18.4.1951) στις 23 Ιουλίου 1952 και θεωρείται η απαρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και πολιτικές οντότητες στον κόσμο, με περισσότερους από 447,3 εκατομμύρια κατοίκους[5] ή το 5,8% του παγκόσμιου πληθυσμο. Έχει δημιουργήσει μια εσωτερική αγορά με ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων, διαθέτει κοινή αγροτική και αλιευτική πολιτική, κοινή εμπορική πολιτική προς τις τρίτες χώρες, όπως επίσης και περιφερειακή πολιτική για την υποστήριξη των φτωχότερων περιφερειών της.
Επιδιώκει να αποτελέσει ένα Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, μέσα στον οποίο τα κράτη μέλη της συνεργάζονται στενά σχετικά με τις γενικές πολιτικές, τους ελέγχους στα σύνορα (εσωτερικά και εξωτερικά), το άσυλο, τη μετανάστευση, τη δικαστική συνεργασία σε αστικές και ποινικές υποθέσεις και την αστυνομική συνεργασία. Επίσης προωθεί μια κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας, προς το παρόν σε διακυβερνητικό επίπεδο. Στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης εισήγαγε ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, που έχει υιοθετηθεί από δεκαεννέα κράτη μέλη μέχρι σήμερα.
Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization, NATO, γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι στρατιωτική αμυντική συμμαχία χωρών της Δύσης, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες.
Η συμμαχία αυτή υπογράφτηκε τον Απρίλιο του 1949 στην Ουάσινγκτον από 12 χώρες της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής (Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Δανία, Η.Π.Α., Ισλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία). Το 1952 προσχώρησαν στη συμμαχία η Ελλάδα και η Τουρκία και το 1955 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η προσχώρηση της τελευταίας προκάλεσε ως αντίδραση τη σύναψη του συμφώνου της Βαρσοβίας από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Σήμερα, η Βορειοατλαντική Συμμαχία αριθμεί 30 χώρες μέλη.
Το ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ είναι το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council), με έδρα τις Βρυξέλλες στο Βέλγιο. Αποτελεί το κύριο σώμα και αντιπροσωπεύεται από τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των κρατών-μελών.
Πρόεδρος του συμβουλίου είναι ο Γενικός Γραμματέας (πρώτος γραμματέας εκλέχτηκε ο Άγγλος λόρδος Ισμέι (Ismay) το 1952, ο οποίος και τότε είχε παρατηρήσει σκωπτικά ότι ο σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω.
Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες είχαν κοινό τους πυρήνα να μην ξαναζήσει η γηραιά ήπειρος και η Αμερική τη φρίκη του πολέμου. Αυτές οι προσπάθειες έλαβαν ένα τραγικό de facto τέλος τις πρώτες πρωινές ώρες της 24-2-2022 καθώς ένας νέος δικτάτορας, εξ ανατολών αυτή τη φορά, στο όνομα μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας που αρρωστημένα ονειρεύεται να αναβιώσει εισέβαλε στην Ουκρανία μία χώρα περίπου 40 εκατομμυρίων κατοίκων στο κέντρο της Ευρωπαϊκής ηπείρου χρησιμοποιώντας αστείες δικαιολογίες.
Η παντελής αδυναμία τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιδράσει δυναμικά και να βάλει Στην θέση του τον νέο εκκολαπτόμενο τσάρο θα έχουν ολέθριες συνέπειες για το μέλλον της Ευρώπης και μεταγενέστερα της Αμερικής.
Τα σχέδια του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ξεκάθαρα όπως φαίνεται και στο πρόσφατο άρθρο Του καθηγητή Sergey Karaganov, επίτιμου προέδρου του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής της Ρωσίας και δημοσιεύσαμε τις περασμένες μέρες: (Η νέα εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, το δόγμα Πούτιν- Η αντιπαράθεση της Μόσχας με το ΝΑΤΟ είναι μόνο η αρχή)
Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα και όσοι σκέφτομαι διαφορετικά. Απλώς πλανώνται πλάνην οικτράν. Στην καλύτερη περίπτωση ο Ρώσος πρόεδρος θέλει να ενσωματώσει στη σημερινή Ρωσία όλο το πρώην σύμφωνο της Βαρσοβίας κάτι που σημαίνει ότι ούτε καν η Πολωνία δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.Δεν είναι διόλου τυχαία η αίτηση που έκανε στο ΝΑΤΟ να ενεργοποιήσει το άρθρο 4 της συνθήκης της Συμμαχίας, το οποίο προβλέπει διαβουλεύσεις σε περίπτωση απειλής κατά της ασφάλειας ενός των μερών.
Γιατί οι πολωνοί έχοντας ζήσει δεκαετίες ολόκληρες κάτω από το σοβιετικό τρόπο σκέψης ξέρουν πολύ καλά πόσο πολύ κινδυνεύουν το επόμενο χρονικό διάστημα.
Είναι προφανές ότι ο Πούτιν δεν θα σταματήσει στο προσεχές μέλλον να ονειρεύεται την αναβίωση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Όταν μπορεί με άνεση και χωρίς κανένα ουσιαστικά πρόβλημα να εισβάλει και να καταλαμβάνει μία χώρα στο κέντρο της Ευρώπης μόλις 800 χιλιόμετρα από τη Βαρσοβία και 1.200 από το Βερολίνο καταλαβαίνουμε όλοι οτι δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία. Είναι απλά θέμα χρόνου…
Αρκετές φορές τού έχει ασκηθεί έντονη κριτική από αρχηγούς κρατών και επικεφαλής οργανώσεων. Μία αφορμή, για παράδειγμα, ήταν η δολοφονία της δημοσιογράφου Αννα Πολιτκόφσκαγια ύστερα από τις αποκαλύψεις της για διαφθορά του ρωσικού στρατού στις επιχειρήσεις στην Τσετσενία. Μια άλλη πολύκροτη υπόθεση είναι αυτή της δολοφονίας του Αλεξάντερ Λιτβινένκο στο Λονδίνο η οποία προκάλεσε σοβαρή κρίση στις διπλωματικές σχέσεις Ρωσίας – Βρετανίας. Ο Αλεξάντερ Λιτβινένκο ήταν πρώην κατάσκοπος της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB) της Ρωσίας, ο οποίος επέκρινε τον Πούτιν και, όπως φημολογείται, δηλητηριάστηκε με πολώνιο 210, ισχυρό ραδιενεργό ισότοπο, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με πρώην πράκτορα της Κα Γκε Μπε. Αντίστοιχο ντόρο είχε προκαλέσει και η δηλητηρίαση, πάλι επί βρετανικού εδάφους, του Σεργκέι Σκρίπαλ (και της κόρης του, Γιούλια), πρώην συνταγματάρχη της GRU, της υπηρεσίας πληροφοριών του ρωσικού στρατού, ο οποίος είχε παραδεχθεί ότι εργαζόταν για τις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών από το 1995 και καταδικάστηκε στη χώρα του για προδοσία.
Όποιοι νομίζουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με έναν τέτοιο άνθρωπο είναι προφανώς αφελείς. Όποιοι νομίζουν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα κάτσει φρόνιμος μετά την Ουκρανία οταν κάθε χρόνο εισπράττει ιλιγγιώδη ποσά από την πώληση του φυσικού αερίου, τα οποία και επένδυσαν εκσυγχρονισμό του στρατού του, είναι επίσης βαθιά νυχτωμένοι.
Η Ουκρανία είναι μόνο το πρώτο βήμα από αρκετά που έχει στο μυαλό του ο Ρώσος ηγέτης.
Το βασικό πρόβλημα της Δύσης όμως δεν βρίσκεται στον ίδιο τον Πούτιν αλλά στην λειτουργία και στις αρχές της. Οταν για οποιοδήποτε λόγο έχει χαλαρώσει από τις αρχές και τις αξίες που με κόπο σφυρηλάτησε μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τότε πάντα θα βρίσκεται κάποιος Πούτιν να εκμεταλλευτεί αυτήν την αδυναμία.
Τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική καθαρά από θέμα αρχής δεν μπορούν να επιτρέπουν σε κανένα στον πλανήτη να εισέρχεται με στρατιωτική βία σε άλλη χώρα. Η εξέλιξη αυτή σε ηθική βάση γυρίζει την ανθρωπότητα δεκαετίες για να μην μπούμε αιώνες πίσω οπου ο κόσμος λειτουργούσε με το δίκαιο του στρατιωτικά ισχυρότερου. Ειδικά δε όταν πρόκειται για χώρες που δεν έχουν καμία εμπειρία και σχέση με την δημοκρατία.
Με την εισβολή στην Ουκρανία απειλείται η ίδια η ύπαρξη του δυτικού τρόπου ζωής καθώς κλονίζεται συθέμελα η ιδέα της δημοκρατίας. Ενας άνθρωπος, ένας Τσάρος αποφασίζει μόνος του για το αν έχει αδικηθεί ή όχι η χώρα του και εισβάλει ένα πρωί σε μία άλλη χώρα με τη χρήση ωμής στρατιωτικής βίας. Κάθε έννοια κράτους δικαίου Ειρήνης και Δημοκρατίας, των βασικών δηλαδή κεκτημένων της Δύσης τα προηγούμενα 200 χρόνια, πάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Αν η Δύση συνεχίσει να το επιτρέπει αυτό πολύ σύντομα ο τρόπος ζωής που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε αυτονόητο και δεδομένο θα εκλείψει και θα κληθούμε να πολεμήσουμε ξανά στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο που αυτή τη φορά οι φασίστες που θα πολεμήσουμε δεν θα φορούν μαύρα αλλά κόκκινα….
Ι.Α.Φ