Tο Γερμανικό Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW), αναφέρει ότι πολλές κινεζικές τράπεζες κινδυνεύουν να χάσουν τα δάνεια που χορήγησαν σε αναπτυσσόμενες χώρες, στο πλαίσιο του νέου Δρόμου του Μεταξιού – της πρωτοβουλίας «One belt, one road». «Για να αποτρέψει τις χρεοκοπίες, το Πεκίνο χορηγεί δάνεια διάσωσης σε μεγάλη κλίμακα», εξήγησαν οι ερευνητές του ifW.
Στη μελέτη, στην οποία μετείχαν ερευνητές από τον αμερικανικό οργανισμό Aid Data, τη Σχολή Κένεντι του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και την Παγκόσμια Τράπεζα, αναφέρεται ότι μέχρι το τέλος του 2021, κινεζικές τράπεζες είχαν χορηγήσει 128 δάνεια σε 22 χώρες, συνολικής αξίας 240 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μεταξύ των χωρών αυτών είναι η Αίγυπτος, η Αργεντινή, το Λάος, το Πακιστάν, η Σρι Λάνκα, η Τουρκία και η Λευκορωσία.
Τα δάνεια θέτουν υπό αμφισβήτηση το μέλλον του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, επειδή οι κινεζικές τράπεζες έχουν «μειώσει δραστικά» τον τακτικό δανεισμό για νέα έργα υποδομής και ενέργειας. Τα δάνεια αυτά σπάνια αποπληρώνονται και η κινεζική ηγεσία προφανώς θέλει να σώσει τις τράπεζές της.
Σύμφωνα με τη μελέτη, οι χώρες μεσαίου εισοδήματος αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μερίδιο των ξένων δανείων. «Συνεπώς, η ηγεσία της Κίνας έχει μεγάλο κίνητρο για να αποτρέψει αυτές τις χώρες από το να χρεοκοπήσουν, με κάθε κόστος. Σε περίπτωση δυσκολίας πληρωμής, συνήθως τους προσφέρουν νέα δάνεια για να αποπληρώσουν τα παλιά χρέη».
Η Κίνα «έχει μπει στην επικίνδυνη επιχείρηση των διεθνών δανείων διάσωσης», εξήγησε η πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας Κάρμεν Ράινχαρτ, η οποία διδάσκει τώρα στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ. Οι συντάκτες της μελέτης βλέπουν παραλληλισμούς σε αυτό με τα ευρωπαϊκά δάνεια διάσωσης προς την Ελλάδα και άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ. «Και τότε η διάσωση των τραπεζών έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χορήγηση δανείων».
Ο Μπραντ Παρκς της Aid Data επέκρινε την Κίνα για τη δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου συστήματος για διασυνοριακά δάνεια διάσωσης «με αδιαφανή τρόπο».
«Η αυστηρά διμερής προσέγγισή του έχει καταστήσει δύσκολο τον συντονισμό των δραστηριοτήτων όλων των μεγάλων δανειστών, κάτι που προκαλεί ανησυχία, καθώς η επίλυση κρίσεων δημοσίου χρέους απαιτεί συνήθως κάποιο βαθμό συντονισμού μεταξύ των πιστωτών».
–